Η Ίδια Λάθος Άποψη

   Ως μελλοντική άνεργη δημοσιογράφος, δε χάνω ευκαιρία να διαβάζω άρθρα που πέφτουν στα χέρια μου, χωρίς βέβαια να ξεχνάω να διαβάζω blogs φίλων, γνωστών και τα λοιπά. Πρόσφατα, λοιπόν, ο κύριος Φίδης έγραψε αυτό εδώ το άρθρο. Επειδή σέβομαι το γεγονός ότι κάποιοι ίσως βαριούνται να το διαβάσουν, θα εστιάσω στο κομμάτι που αναφέρεται στο Πάσχα και στο πρήξιμο που δέχονται όσοι δεν πιστεύουν, για να το γιορτάσουν. Εδώ, στην Ελλάδα, ο τυπικός νεοέλληνας θα σου το παίξει άθεος και προοδευτικός και δεν ξέρω εγώ τι άλλο, την ίδια στιγμή που θυμάται μόνο όταν του καπνίσει πως είναι ορθόδοξος και όλως τυχαίως αυτή η ημέρα έρχεται όταν παίζει και λίγο φαγητό. Και θα πρήξουν και αυτούς που δεν πιστεύουν να πιστέψουν και να ασχοληθούν, σαν επίμονοι πλασιέ στην πλατεία Συντάγματος.
  (Και να σκεφτείτε πως δεν ήμουν καλή στην περίληψη στο σχολείο)
  Εδώ θα προσθέσω και το ρόλο του σχολείου. Είμαι η μόνη, που σε όλα τα σχολεία που είχα πάει, σήκωναν τα παιδιά με αλφαβητική σειρά, για να πουν προσευχή; Ή που οι υποδιευθυντές κι οι διευθυντές θύμωναν, αν δεν έβλεπαν κάποιον πρόθυμο να πει προσευχή; Θυμάται κανείς τα βιβλία των Θρησκευτικών, που έγραφαν με χίλιους και δυο τρόπους ότι ο Θεός είναι καλός κι η εκκλησία fucking awesome; Μόνο στη Β Λυκείου κάναμε κάποια πράγματα για τις άλλες θρησκείες, όμως επέλεξαν να προσθέσουν αυτό το κεφάλαιο στη Β Λυκείου, όταν είχαμε αρχίσει να ασχολούμαστε πιο πολύ με τα μαθήματα της Κατεύθυνσης μας κι όχι τόσο με της Γενικής Παιδείας. Δύσκολο να τα ξεχάσει κάποιος, θα μου πεις, πόσο μάλλον αν έχει τη δική μου μνήμη και θυμάται ποια καρφίτσα έπεσε στις 9/9/2009. Βέβαια, υπήρχε κι η επιλογή του να πάρεις απαλλαγή από αυτά, κάτι το οποίο ήταν ολίγον παγίδα γιατί θα σου έριχνε το μέσο όρο στη βαθμολογία σου και πολλές φορές οι καθηγητές δεν το συνιστούσαν (και με το νέο σύστημα, όπου μετράνε όλοι οι βαθμοί σου από την Α Λυκείου, μάλλον καθίσταται απαραίτητο να τα φας στη μάπα. Well played). Ήταν σαν να σου έλεγε το ελληνικό σχολείο "ΠΡΕΠΕΙ να είσαι χριστιανός μη γαμήσω".
  Από την άλλη, έχεις τα διάφορα σόγια να σε πρήζουν να νηστέψεις και να κάνεις το καθήκον σου ως καλός χριστιανός. Οκ, τους δικαιολογώ ως ένα σημείο επειδή κάποιοι από αυτούς μεγαλώσανε σε κλειστές κοινωνίες της ελληνικής επαρχίας, όπου το "πρέπει" κυριαρχούσε κι ελάχιστοι άνθρωποι σκέφτονταν πιο προοδευτικά από τους άλλους.
   Και τώρα θα μεταβούμε σε κάτι άλλο που διάβασα. Κάναν που λέτε μια έρευνα για την ομοφυλοφιλία και το πόσο αποδεκτή είναι. Σύμφωνα με αυτήν, "Στην Ελλάδα το 45% των ερωτηθέντων την αξιολόγησε αρνητικά, το 24% την χαρακτήρισε αποδεκτή συμπεριφορά και το 24% την έθεσε εκτός συζήτησης περί ηθικής ενώ υπήρξαν και κάποιοι που δεν απάντησαν στην ερώτηση. Πηγή: www.lifo.gr".
  Και δεν είναι μόνο οι γκέι το θέμα. Δεν είναι νέο ότι σε αυτή τη μικρή, χιλιοκαμμένη με όλες τις έννοιες, χώρα, ο συντηρητισμός πάει κι έρχεται. Όσο κι αν λέμε πως έχουμε ξεπεράσει το Μεσαίωνα και το παίζουμε προοδευτικοί, είναι φανερό πως ενδόμυχα προτιμάμε τις κοινωνίες χωρίου, με τους αμόρφωτους χωριάτες (χωριάτες, όχι χωρικούς. Έχει σημασία η διαφορά μεταξύ των δυο λέξεων) που πίστευαν ό,τι τους πλάσαραν και θεωρούσαν πως το διαφορετικό μόνο κινδύνους μπορεί να κρύβει. Γιατί, αν μένεις μόνο σε αυτά που σου πλασάρουν, το πιθανότερο είναι να αποκτήσεις μια τάση να μην τα αξιολογείς και να φοβάσαι αυτό που σου έχουν υποδείξει να φοβάσαι.
    Για να συνδέσω αυτές τις παραγράφους που έγραψα και τα πανέμορφα μου αναγνώσματα, θα σας πω ποιο είναι το point που θέλω να περάσω. Πρόκειται για κάτι αρκετά κλισέ, αλλά νομίζω πως, όσες φορές και να το πούμε, ποτέ δεν είναι αρκετές. Ο κάθε άνθρωπος γεννιέται ελεύθερος να επιλέξει σε τι θα πιστέψει, με ποιον θα τα φτιάξει κτλ. Αλλά ο συντηρητισμός του υποβαλκανίου καταπατά έμμεσα αυτά τα δικαιώματα.Φοβίζει τον κόσμο και τον αναγκάζει να κρύψει τις αληθινές του τάσεις, με το φόβο μην τον πάρουν με τις πέτρες. Όλο αυτό είναι τόσο μα τόσο λάθος! Αν ήμουν πιο ρομαντική, θα έλεγα ότι σε έναν ιδανικό κόσμο αυτά θα εξαλείφονταν μπλα μπλα μπλα. Για ιδανικό κόσμο δεν ξέρω, αλλά θα το παίξω επάναστα και θα πω πως στο χέρι μας είναι να τα αλλάξουμε αυτά. Αρκεί μόνο να το θελήσουμε πραγματικά. Ίσως να κατορθώσουμε πολλά, ίσως και λίγα. Αν αλλάξουμε, όμως, τη στάση μας απέναντι σε κάποια πράγματα, μόνο τότε θα μπορούμε να είμαστε βέβαιοι πως, ναι, κάτι κάναμε.
   

Άλυτα Μυστήρια Vol 1311

     Καλησπέρα σας κυρίες και κύριοι. Συγκίνηση με έχει πλημμυρίσει. Αφήστε τα να πάνε, ούτως ή άλλως, αν έχουν το δικό μου προσανατολισμό, δε θα γυρίσουν ποτέ μα θα χαθούνε και θα βάζετε Bronze Alert για να το βρείτε. Γιατί είμαι συγκινημένη; Στις 10 Απριλίου έκλεισα τέσσερα χρόνια ως μπλόγκερ, αλλά το είχα ξεχάσει οπότε γράφω τώρα ανάρτηση.  Όοοχι καριολάκι δε θα σας αρχίσω τα "από τότε που έγινα blogger βρήκα τον Παράδεισο μπλα μπλα μπλα" γιατί έχω μια διαίσθηση πως τα αρχίδια σας κουνιούνται. Τα έχω πει αρκετές φορές. Φτάνει. Βαρεθήκατε. Μη ντρέπεστε, πείτε το. Για αυτό θα σας παραθέσω ό,τι πιο random σκεφτώ, σε άλλο ένα ποστ που ερευνώ το γιατί κάποια πράγματα δε μπορεί να τα κατανοήσει ο ντικός μου νους. Να θυμηθείτε κι εσείς γιατί με αγαπάτε.
Σουτ! Με αγαπάτε. Ακόμα κι αν δεν το ξέρετε, με αγαπάτε. Κάτι ξέρω που σας το λέω.

   
  Λεπόν, είχαμε Πάσχα. Κι ενώ όλοι σε λένε πως έχουμε κρίση, ξαφνικά βλέπεις γεμάτα τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, τα μαγαζιά, κου του λου. Το ίδιο συνέβη και τα Χριστούγεννα. Και μετά κρίση σου λέει. Δεν έχουν λεφτά σου λένε, αλλά ένα iPhone το αγοράζουμε, μη μας πουν και βλάχους. Οκ, θα το καταπιώ κι αυτό. Oh wait, αυτό ακούστηκε κάπως πρόστυχο!
   Και που λέτε, αυτές τις ημέρες φιλοξενούσα το Θωμά το Γάργαρο και με έχει πρήξει να μου λέει πως εμείς οι Αθηναίοι βιαζόμαστε κι ότι τον κολλήσαμε βιασύνη. Τα υπόλοιπα θα σας τα πει εκείνος, εγκώ ντεν ξέρω τίποτες για το φόνο, ποτς γκένεν αυτό και τέθοια.
  Κι επειδή με τον έρμο συζητούσαμε για διάφορα θέματα, θα σας παραθέσω κάποια θέματα που ειπώθηκαν. Συζητούσαμε λεπόν για αυτούς που νομίζουν πως τα ξέρουν όλα (γκουχ, γκουχ, Γρηγόρη). Εεε, έτσι δε νομίζω να γάμησε κανείς.
    Αλλά, για να λέμε τα σύκα πορτοκάλια, κι εμένα με πιάνει το ψώνιο μου και καμιά φορά πιστεύω πως το κατέχω το θέμα που συζητείται. Όμως, αν κάτι δεν το ξέρω ή δεν το έχω ψάξει τόσο καλά, απλά σκάω για να μη με πάρει ο διάολος.
  Κάτι μου λέει πως τα ψάρια στον πάγκο του ΠΑΟΚ ήταν μια ευγενική χορηγία του Αλφαβητίξ.
  Το λέω και το ξαναλέω ότι, όταν θα κατακτήσω τον κόσμο, θα κλείσω όλα τα ελληνοσκυλάδικα που στεγάζουν κάθε βράδυ κλαρινογαμπρούς και σκυλογκόμενες που πάνε να δείξουν και κανένα βυζί. Πραγματικά, τι παίζει με την πάρτη τους;
   Από την άλλη, έχω δεχθεί πως θα υπάρχουν κι αυτοί οι ανώμαλοι που ξενυχτάνε στα τσιφτετελάδικα. Άσε τον τρελό στην τρέλα του καλύτερα.
  Το autocorrect πρέπει να καταργηθεί. Ήρθε η ώρα οι κατασκευαστές κινητών να καταλάβουν πως δεν είμαστε (όλοι) αγράμματοι και μπορούμε να πληκτρολογήσουμε μια λέξη. Αν ο άλλος είναι ανορθόγραφος, προτείνω να φτιάξουν ειδικά κινητά για αυτή τη δουλειά.Ανάρπαστα θα γίνουν.
  Ο καλύτερος τρόπος για να ξεκινήσει η ημέρα σου είναι να σκάσουν μύτη δυο γέροι, δίπλα από την είσοδο του μετρό, και να σε ρωτήσουν "Θες να σου διαβάσουμε κάτι από την Αγία Γραφή;". NO.
  Είναι απόλαυση να ακούς τους συγγενείς να σε πρήζουν να νηστέψεις γιατί είναι άγιες και χρονιάρες μέρες. Αν είσαι τόσο ηλίθιος ούτως ώστε να θεωρείς πως η νηστεία θα σε σώσει από τις αμαρτίες σου, να σε πληροφορήσω ότι δεν υπάρχει Άι Βασίλης.
   Κι όλοι αυτοί παίζει να πιστεύουν τον Λιακόπουλο. Η κάμερα σε εμένα!
  Είμαι σίγουρη πως η ύπαρξη πολλών random τύπων που δίνουν δείγματα δωρεάν της Αθήνας, των οποίων την επιμονή πιθανότατα τροφοδοτεί καμιά διαγαλαξιακή δύναμη από το πουθενά, είναι μέρος μιας συνωμοσίας εναντίον της ανθρωπότητας.
  Και τώρα προσοχή γιατί κάπου εδώ θα γίνω ένα ανελέητο κοράκι που κράζει και θα πω πως δεν καταλαβαίνω αυτές τις κοπέλες που προσποιούνται τις σούπερ κολλητούλες και μετά από κανένα μήνα βρίσκει άλλη σούπερ κολλητούλα η καθεμία. Ειδικά μετά τα 15, δεν υπάρχει νόημα σε αυτό.
  Επίσης δε μπορώ να καταλάβω τους κόλακες, ίσως γιατί είμαι άνθρωπος που δεν καταφεύγει σε τέτοια μέσα του διαόλου. Εγώ προτιμώ να λέω τη γνώμη μου ως έχει. Κρατάω το γλείψιμο σε περίπτωση που πέσω ποτέ στην ανάγκη να δουλέψω στα 090 (πράγμα που δεν πρόκειται να συμβεί γιατί ακούγομαι σαν γάτα σε οίστρο) ή να ζητήσω θέση στο ελληνικό δημόσιο. Τώρα που το βλέπω, πιο πιθανά βλέπω τα 090.
  Αυτό το πράγμα που κι η κουτσή Μαρία έχει Instagram, Twitter και Tumblr πρέπει να σταματήσει. Δεν καταλαβαίνω γιατί ΟΛΟΙ ανεξαιρέτως πρέπει να έχουμε λίγο από αυτά. Εγώ είμαι άθλια φωτογράφος. Δε μπορώ να τραβήξω φωτογραφία χωρίς να είναι κουνημένη. Κι ούτε συμπαθώ και τόσο τα gifs ή τα σύντομα ποστς γιατί μου αρέσει να γράφω μέχρι σκασμού. Ένα Facebook, ένα μπλογκ κι ένα last.fm (που δε χρησιμοποιώ ποτέ) και πολύ μου είναι. Έκαστος στο είδος του άλλωστε. Αν δεν το χεις με κάτι, καλύτερα να το δεχθείς και να μη μας πρήζεις.
-Κι εσύ δεν το έχεις με το κοπάνημα.
-Άσε μας ρε Φίδη.
  Μιας που είπα για φίδια, να σας ενημερώσω για το νέο του μπλογκ.
  Και κάποιος να σταματήσει αυτή τη μόδα του να ανεβάζεις στο Facebook ΜΟΝΟ κρύα ανέκδοτα. Καταλαβαίνω πως έρχεται το καλοκαίρι και θα σφίξουν οι ζέστες, αλλά, αγάπες, θα σας ενημερώσω όταν ο Στάθης Παναγιωτόπουλος θελήσει αντικαταστάτη.
  Anyways, όταν κάποιος μου λύσει αυτά τα μυστήρια, θα τον παντρευτώ.
  Υ.Γ. Το παραπάνω ήταν παγίδα. Δεν πιστεύω στο γάμο. Μουχαχαχαχαχαχ.
  Υ.Γ.2. Κάνω και ραδιόφωνο τις Τρίτες 10 με 12 το βράδυ εντώ. Πόσο χρυσοχέρα τέλος πάντων;



 
 

    

Μπλα Μπλα Μπλα

      Γεια σας. Τι κάνετε βρε; Ξέρω πως έχω καιρό να γράψω. Φαντάζομαι ότι θα χατε πάρει χαλάκι της προσευχής και θα κάνατε προσευχές μπας κι έρθει αυτή η θεά η the writer-Ιωάννα και τα λεφτά λελούδια και τέθοια.  Εγώ καλά είμαι. Τέλειωσα κι εξεταστική και το έριξα έξω και έχω και Β εξάμηνο τώρα (ξέρω, ξέρω, μια φαγούρα την είχατε). Καλά, μπαίνω στο ψητό γιατί είμαι κορίτσι του ρίσκου και δε φοβάμαι, δεν ελπίζω τίποτα, οι προσδοκίες είναι κακό πράγμα. Κρατήστε τη λέξη "ρίσκο". Είναι sos και θα πέσει στις εξετάσεις.
   Δεν ξέρετε πόσες φορές έχω ακούσει τους άλλους να λένε "θα κάνω αυτό, εκείνο, το άλλο". Και δε μιλάω για τρελούς στόχους τύπου να την πέσω στη Μέγκαν Φοξ. Αναφέρομαι στα πιο απλά πράγματα όπως το να πάρεις μια πρωτοβουλία να συμμετέχεις κάπου ή να δημιουργήσεις κάτι ή να ζητήσεις επί και τέλους από αυτό το γκομενάκι που 'χεις βάλει στο μάτι να βγείτε εκείνο το γαμημένο το ραντεβού. Σίγουρα όλα αυτά που αναφέρω ενέχουν ένα ρίσκο. Γιατί σε πολλές περιπτώσεις δεν ξέρεις αν έχεις το ψυχικό σθένος να κάνεις το γαμημένο αυτό βήμα και πρέπει να το παίξεις Corona με λεμόνι-γράμματα. Όχι, λάθος. Ξέρεις και παραξέρεις ότι θες να το κάνεις. Αλλά διστάζεις. Αλλά το θες και ξέρεις πως το θες. Δεν το κάνεις όμως γιατί φοβάσαι/ντλέπεσαι μωλέ μωλέ/ο Ερμής είναι ανάδρομος.
  Κι εγώ θα απαντήσω με κάτι κλισέ, που θυμίζει, ίσως, όλους αυτούς τους "επανάστα" τύπους που τους αρέσει να φιλοσοφούν χωρίς ξέρουν οι ίδιοι τι λένε. Κάτσε ρε μαλάκα. Γράφει κανένα συμβόλαιο ότι θα αποτύχεις αν κάνεις αυτό που θες; Κι αν εσύ μπορείς να συμβάλεις κάπου με αυτό που θες να κάνεις; Αν όχι εσύ, τότε ποιος; Αν όχι τώρα, τότε πότε; (σας είχα προειδοποιήσει πως θα χρησιμοποιήσω επαναστατικοφανή κλισέ)
   Βέβαια, και το ρίσκο έχει τους περιορισμούς του. Καλή χρυσή η τόλμη μα ακόμα καλύτερο το να ξέρεις πότε να ρισκάρεις. Πρέπει να συλλογιστείς πριν ρισκάρεις. Αλλιώς θα γκρεμοτσακιστείς με ταχύτητα ρεκόρ. Γιατί αν παίρναμε συνέχεια ρίσκα, άνευ λόγου κι αιτίας, χωρίς να το σκεφτούμε αν πράγματι αξίζει, εε, σκατά στα μούτρα μας.
   Αφού ανέπτυξα τη σημασία του να παίρνεις κανά ρίσκο από τον ντελιβερά, θα επικεντρωθώ και λίγο σε αυτήν την μοναδική ιδιότητα του ανθρώπου, κυρίως δε του νεοέλληνα-υποβαλκάνιου, να μιρλιάζει και να μην κάνει τίποτα μα τίποτα για να αλλάξει αυτήν την δήθεν τραγική του μοίρα (σνιφ, κλαψ, λυγμ, σμπάρακουακ) και να κατηγορεί συνέχεια τους άλλους, έτσι, για να 'χει νοστιμάδα. Φίλοι μου (αυτή η οικειότητα που έχω με τους χιλιάδες θαυμαστές μου με τρελαίνει κι εμένα), μας βολεύει να τα ρίχνουμε στους άλλους. Γιατί άντε τώρα να μπεις τώρα στη διαδικασία να κάνεις την αυτοκριτική σου και να πεις "κι εγώ έφταιξα". Όχι μόνο δε θες να το κάνεις, αλλά το αγνοείς επιδεικτικά γιατί δεν έχεις καμιά αμφιβολία ότι έχεις κάνει κι εσύ τη μαλακία σου. Έτσι, το να κατηγορείς το κράτος, τη Μέρκελ, τα μνημόνια, τη γάτα του γείτονα φαντάζει και γαμώ τις λύσεις.
   Και δεν είναι μόνο το κράξιμο και το να κατηγορείς το θέμα. Το θέμα είναι ότι δεν κάνεις τίποτα για να αλλάξεις την κατάστασή σου, μόνο μιρλιάζεις και μιρλιάζεις και μιρλιάζεις. Εεε, φτάνει! Θα το δεχτώ το να μην μπορείς να κάνεις τίποτα για να αλλάξεις την κατάστασή σου, να είναι κάτι το οποίο αντικειμενικά δε μπορείς να λύσεις, π.χ. να είσαι βαριά άρρωστος και να μη θεραπεύεσαι με τίποτα. Αλλά σε περιπτώσεις τύπου "κλαίγομαι που δεν έχω γκόμενo και με άφησε ο αχρείος", μπορείς να κάνεις πιο εποικοδομητικά πράγματα από τα να κλαψομουνιάζεις όπως να βγεις το Σάββατο, να σενιαριαστείς και να δείξεις πόοσο θεά είσαι και χωρίς αυτόν. Όχι να του μεταθέτεις όλες τις ευθύνες για την άπονη σου ζωή. Αν το κάνεις, τότε, φίλε μου, είσαι ένας υποβαλκάνιος που, στην πραγματικότητά του το πιο σοβαρό του πρόβλημα είναι να βρει με ποιον κάγκουρα θα πάει στα Μικέλ (παρένθεση 24343: δεν ξέρω αν είναι μεγαλύτερη η ταχύτητα που ξεφυτρώνουν τα Μικέλ ή που γνωρίζω απόφοιτους ή σπουδαστές  του Ιστορικού Αρχαιολογικού. Ναι, είναι πολύ mainstream αυτή η σχολή). Κι εγώ θα σου πω "κάτσε κλαίγε τη μοίρα σου αφού δε θες να την αλλάξεις".
   Και τώρα συνειδητοποιώ ότι κάπου εδώ κολλάει κι η θεματική ενότητα του ρίσκου. Και να φανταστείτε είχα πει να κάνω mix n much. Γιούχου! Και αφού ολοκλήρωσα το θεάρεστο μου έργο άλλη μια φορά, θα σας αφήσω. Νομίζω με απολαύσατε πολύ και καλό είναι να κρατήσω και λίγο μυστήριο για την επόμενη ανάρτηση.
Υ.Γ. Όχι, δεν έμπλεξα με καμία παράταξη και δεν την είδα επανάστα και τσακίστε τους φασίστες με το σίδερο. Καλά είμαι. Αλήθεια.
Υ.Γ.2.  Σιγά μη σας άφηνα χωρίς χιψστερικό τραγούδι.