Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014

Φιλοσοφικός Στοχασμός: More Is Less

   Όσοι διαβάζατε το προηγούμενο μπλογκ μου, θα είχε πέσει στο μάτι σας δυο άρθρα με τίτλο "Φιλοσοφικός Στοχασμός". Το "Α, Ναι;" είναι πλέον κλειδωμένο κι αραχνιασμένο, το ίδιο κι αυτά, αλλά εγώ έχω αιωνίως διάθεση για φιλοσοφία. Κι επειδή Δαυίδ Αβραμίδης δεν είμαι για να τα ποστάρω στο φου και μπου με ένα ουδέτερο, κίτρινο φόντο από πίσω ή με κάτι μαλακίες που κολλάνε άκυρα καρτούν πάνω από ένα φιλοσοφικοτέτοιο ρητό, μαντέψτε ποιος θα την πληρώσει.

  •   Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια, κάνε τα λεμονάδα και με τα λεφτά που θα κερδίσεις πουλώντας την πήγαινε για ψώνια.
  •  Αν κάποιος που συμπαθείς/αγαπάς/λατρεύεις δείχνει να έχει αλλάξει προς το χειρότερο κι αν δεις ότι η κατάσταση δε σώζεται ακόμα κι αν έρθει ο Τσακ Νόρρις σε βοήθεια, τότε έχει έρθει η ώρα να κουνήσεις το μαντίλι όμορφα κι ωραία, να μαζέψεις τα μπογαλάκια σου κι άλλα τέθοια δραματικά. Μην αρχίσεις το δραματικό μονόλογο, σαν αυτούς τους τύπους που πάνε στα σχόλια στο Youtube και γράφουν "I miss the old τάδε", κλαίγοντας που ο καλλιτέχνης που αγαπούν δεν παίζει πια την ίδια συγχορδία με τον προηγούμενο δίσκο. Απλά φύγε.
  •  Κι όταν για τον έναν ή τον άλλον λόγο αναγκάζεσαι να ξεκόψεις με ένα άτομο, φίλο, φίλη ή γκόμενο, μη βάλεις τα μαύρα, μην κλαις σαν τη χήρα και τα λοιπά και τα λοιπά. Οι κύκλοι ξέρουν να ανοίγουν ή να κλείνουν κι έτσι αλλάζουν βάρδιες σαν τους τσολιάδες στη Βουλή, κλείνει ο ένας και ανοίγει ο άλλος. Συνήθως ο άλλος είναι καλύτερος από τον προηγούμενο, αλλά δε θα μπορέσει να είναι και τέλειος - έχει να ικανοποιήσει και τις 360 μοίρες του, έχει κι εσάς, τι άλλο να κάνει ο έρμος; Χίλια κομμάτια να γίνει;
  •  Δεν έχει σημασία ούτε η ηλικία, ούτε το ύψος, ούτε το βάρος, ούτε η κοινωνική θέση. Αν ο άλλος είναι μαλάκας, είναι μαλάκας.
  •   Κάθε ώρα είναι καλή ώρα να πιάσεις τη σοκολάτα και να της πεις τα εσώψυχα σου.
  •   Η μπύρα σε καταλαβαίνει σε όλες τις περιπτώσεις. 
           
  •  Αν ανακαλύψεις στην οριστικοποίηση δήλωσης στον Εύδοξο ότι έχεις κάνει λάθος στα συγγράμματα, τότε δεν ξέρεις τι πάει να πει τρόμος.
  •  Αν κάποιος σε κάνει να πεις "άντε γαμήσου", έχει χάσει όλο το παιχνίδι εξ αρχής.
  •  Όταν κάνεις μαλακία, να το παραδέχεσαι, πρώτα στον εαυτό σου κι αν χρειαστεί, στους άλλους. Σου δίνει μπόνους πόιντς. Αλήθεια ρε κουτό! 
  •   Αν κάνεις μια πουστιά, θα τη βρεις μπροστά σου. Κάρμα μπίτσιζ.
  •   People disappoint, Τενκερλής is eternal. (κατά το "People disappoint, Pizza is eternal")
     

            και τελευταίο και μακρύτερο:
  •  Δεν υπάρχει λόγος να κρατάμε κακία σε κανέναν. Ακόμα κι αν μας έκανε τη ζωή πατίνι, μας έσκισε την καρδούλα με ψαλλίδι, μας τσάκισε την ευαίσθητη ψυχούλα, εμείς πρέπει να προχωρήσουμε, αφήνοντας πίσω τις πιθανόν πικρές αναμνήσεις που είχαμε από αυτόν. Μπορεί να μας φέρθηκε άσχημα, αλλά χάνουμε το χρόνο μας με το να τον κράζουμε.Ας είναι καλά εκεί που είναι κι ας ελπίσουμε να καταλάβει κάποτε το λάθος που έκανε σχετικά με εμάς ή με τους άλλους.
 
  
  
  
  
 
  
  
  

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2014

Σημάδια Αποκάλυψης

  Κάποια πράγματα αξίζει να τα σημειώνεις. Όχι μόνο στη σχολή σου, όπου πολλές φορές φλερτάρεις έντονα με την τενοντίτιδα. Μιλάω για απλά καθημερινά πράγματα που υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε να τα αγνοήσεις, αλλά είναι πιο σημαντικά από όσο νομίζεις. Γιατί όλα αυτά είναι σημάδια της αποκάλυψης και θα πέσει ο ουρανός στα κεφάλια μας μα τον Τουτατή!
   Είναι μια Δευτέρα του Οκτώβρη, οκτώ και μισή το πρωί και βρίσκεις θέση στο μετρό. Ή αντίστοιχα στο λεωφορείο για τους κατοίκους της Μπουγατσούπολης. Η ώρα αυτή είναι η ώρα που όλοι πηγαίνουν στις δουλειές τους/στις σχολές τους/στο Ταμτούμ για μα'ι'μούδες. Μαζεύεται έτσι η μισή Αθήνα στο μετρό κι ακόμα κι εμείς, που μένουμε κοντά σε μια στάση πριν το τέρμα Ελληνικό δε μπορούμε να βρούμε θέση κι αναγκαζόμαστε να γίνουμε σαρδέλες (the metro experience, bitch). Όμως, σήμερα υπήρχαν όχι μια, ούτε δυο, αλλά τρεις κενές θέσεις! Σε ποιον να το πω και να με πιστέψει;
  Όταν περπατάς στο κέντρο της Αθήνας και δε βρίσκεις κανέναν να σου δώσει διαφημιστικό φυλλάδιο. Δεν έχω κανένα θέμα με αυτά τα παιδιά που μοιράζουν φυλλάδια στους δρόμους. Κάνουν τη δουλειά τους όμορφα κι ωραία κι εγώ, επειδή είμαι κοντά στον εργάτη, αγρότη, φοιτητή, πάντα παίρνω από ένα.
- Με συγχωρείς που διακόπτω, αλλά μόλις με πήρε η Μητέρα Τερέζα και μου πε ότι σηκώθηκε από τον τάφο για να σε χειροκροτήσει.
- Καλώς, πες την ότι θα την πάρω αργότερα γιατί τώρα λέω τον πόνο μου.
   Ένα πρωί, όμως, δεν πέτυχα κανέναν στο δρόμο μου. Βασικά, λάθος, πέτυχα κάτι παιδιά από το Π.Α.Μ.Ε. που μοίραζαν....δε θα το πιστέψετε....φυλλάδια.
   Από όλα αυτά έχετε βγάλει, φαντάζομαι, συμπέρασμα ότι θεωρώ τον κόσμο άδειο χωρίς τα φυλλάδια της Ευρωγνώσης. Σωστά συμπεράνατε.
   Όταν περπατάς στην Ερμού και δε σε πολιορκούν οι κοπέλες να σε ψεκάσουν με αρώματα. Θυμάστε τον Καμμένο που έλεγε ότι μας ψεκάζουν; Δεν τα πε τυχαία ο άνθρωπος. O Πανούλης ξέρει. Τόσες βόλτες έχει πάει στην Ερμού γιατί είναι, μεταξύ άλλων, και πολύ shopaholic.Kαλά, σαν την Καλ δεν είναι, αλλά το πιάνετε το νόημα. (αγάπη μόνο)
    Όταν ανοίγεις τα κοινωνικά δίκτυα και δεν υπάρχει κανείς που να γκρινιάζει για κάτι ή να ποστάρει σέλφιζ. Εκεί, φίλοι μου, τα πράγματα είναι ΠΟΛΥ ανησυχητικά. Η συντέλεια του κόσμου κατά τας γραφάς έχει έρθει, φύγε από τον πλανήτη γη χθες.
     Όταν ένα άτομο που δεν περίμενες φτιάχνει Facebook. Αυτά τα ξαφνικά ονόματα που σκάνε στους προτεινόμενους είναι τα καλύτερα.
     Όταν δε δέχεσαι spam στα emails σου. Σας έχει τύχει μια ημέρα να ξυπνήσετε και να μη βρείτε κανένα διαφημιστικό email/ αίτημα για τη διάσωση της φώκιας του Άνω Ουζμπεκιστάν από το Avaaz/ ενημέρωση για το πόσο κατουράνε οι διαφημιζόμενες αγελάδες της ΦΑΓΕ; Εμένα μου χει τύχει κι ήταν τρομαχτικό.
    Όταν καθηγητής πανεπιστημίου δε βάζει το βοηθό του να εξηγήσει τι θα πρέπει να κάνουμε για την τάδε εργασία. Εμείς στο τμήμα ΜΜΕ του Νάσιοναλ Εν Καποδίστριαν Γιουνιβέρσιτι Οφ Άθενς έχουμε τουλάχιστον δυο με τρεις υποχρεωτικές εργασίες για το εξάμηνο. Κι επειδή κοτζάμ καθηγητές δε λέει να κάθονται να εξηγούν στα νεογέννητα τι πρέπει να κάνουν στις εργασίες γιατί μπορεί στον επόμενο τόνο να θεωρήσουν ότι θα τους πάρουν καραμελίτσα, βάζουν το βοηθό τους, ο οποίος είναι συνήθως  η κλασική περίπτωση του βοηθού "κουβάλα τον προτζέκτορα για να σε κάνω λέκτορα" , ένας καημένος τυπάκος που του πανε ότι η ακαδημα'ι'κή καριέρα συνεπάγεται βασιλικά προνόμια κι αναγκάζεται να παραστήσει τον αυλικό, τρώγοντας τα νιάτα του σε διδακτορικά και λέγοντας "ναι"στον καθηγητή, οτιδήποτε κι αν του πει να κάνει. Ε, αυτό γίνεται στο 99% των περιπτώσεων (το 1% λείπει γιατί δεν πιστεύω στην τελειότητα). Φανταστείτε, λοιπόν, τι έκπληξη με πιάνει κάθε φορά που ο καθηγήτης εξηγεί ο ίδιος την εργασία.
     Οι παραπάνω καταστάσεις είναι πολύ σοβαρές και μπορεί να σηματοδοτήσουν το τέλος του κόσμου και τη δημιουργία ενός νέου, όπου ο κόσμος θα χει ξεχάσει να φτιάχνει παστίτσιο. Μην τα αγνοείτε. Αν το κάνετε, θα την πατήσετε όπως εκείνο το Νεφελίμ στον πλανήτη Σείριο καλή ώρα και θα αναρωτιέστε γιατί κανείς δε σας προειδοποίησε. Μετανοείτε, λοιπόν, όσο είναι νωρίς!
   
   



    
    

   

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2014

Οι Υπόλοιποι - Κι Αυτοί Καλοί

    Όπως ξέρετε, είχα κάνει κάτι σαν δημοψήφισμα για το θέμα της επόμενης ανάρτησης. Επιλέχθηκε ο Τόμας Ο Βάρβαρος, πολυτεχνίτης και μαγκίτης της πόλης της μπουγάτσας και του χαλλαρά, για την ιδέα του να γράψω για το μεγαλύτερο μου ίνδαλμα (δηλαδή αυτόν), το μεγαλύτερο μου έρωτα (δηλαδή αυτόν) ή για ανθρώπους που θα αλλάξουν τον ρουν της ιστορίας (ναι, η ψωνάρα, συγκαταλέγει τον εαυτό του σε αυτούς). Ωστόσο, υπήρξαν κι άλλες προτάσεις από διάφορους μπλόγκερς και θα ήθελα να τους ανταμείψω κι αυτούς γιατί κι αυτοί ψυχή έχουν.
        Οι προτάσεις ήταν, λοιπόν, οι παρακάτω:

   Jeanne Kal  - 7 Οκτωβρίου 2014 - 6:35 π.μ.
 " Γράψε για τραυματικές εμπειρίες των παιδικών σου χρόνων και τι θα ήθελες να πεις τωρα στα ατομα που στις προκαλεσαν! (ο,τι να ναι ομως!!)"

  Όπως βλέπετε, η φιληνάδα μου, επηρεασμένη από την Ψυχολογία που διδασκόμαστε στη σχολή, θέλησε να μου κάνει μιαν ψυχανάλυσην. Θα την απογοητεύσω, όμως, καθώς πέρασα αρκετά ήρεμα παιδικά χρόνια - με πειράζαν τα παιδάκια στο σχολείο, αλλά δε βαριέσαι, είμαι δεκαεννιά χρονών βουβάλα και τα χω ξεπεράσει αυτά. Ωστόσο, θελω να πω σε εκείνο το παλιάρχιδο που μου έλεγε ότι θα μου πάρει το παγουρίνο της Cindy ότι εγώ τα θυμάμαι αυτά και ΝΑ ΜΗ ΜΟΥ ΠΑΡΕΙΣ ΤΟ ΠΑΓΟΥΡΙΝΟ, ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΟΥ!


"Γράψε για το Ντότα, πόσο μαλακία είναι. Ναι ξέρω, είμαι ανώριμος"
Για το Ντότα, πόσο μαλακία είναι.

"Κλείσε το facebook να δείς πως θα επιστρέψει η έμπνευση. Μετά κάνε πόστ με τα στάδια της απεξάρτησης"

  Αυτό θα ήταν μια καλή ιδέα, αν κατέκλυζα την αρχική μου με διάφορα στάτους με ό,τι μου κατέβαινε σε σημειό να μη μπορώ να σκεφτώ τίποτα για το μπλογκσποτίδιο ή αν stalkαρα όλον τον κόσμο. Όμως, εγώ ούτε γαμιέμαι να γράφω στάτους, ούτε stalkάρω τον κόσμο (άλλωστε δεν είναι stalking, είναι κοινωνικό ενδιαφέρον). Έπειτα, είχα κλείσει το Facebook σε κάποια φάση στη ζωή μου, για να μη με αποσπά από τις Πανελλήνιες και, ναι, είχα αποτοξινωθεί με επιτυχία, επειδή ακολουθούσα το στάδιο "Ιωάννα, έχεις διάβασμα". Μετά, όμως, το ξανάνοιξα για να επικοινωνώ με φίλους που βρίσκονται κάμποσα χιλιόμετρα μακριά μου, μπλόγκερζ και μη, αντί να χαλάμε τα λεφτά μας στα τηλέφωνα,  και, αργότερα, για να ενημερώνομαι για τη σχολή, να προωθώ τις ραδιοφωνικές μου δραστηριότητες και να συνενοούμαι για εργασίες. Βλέπετε, το Facebook με χρειάζεται και δε μπορώ να το αφήσω στις δύσκολες στιγμές.

"Γράψε για την τρύπα του όζοντος. Γράψε για το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Γράψε για 'μένα.
Ό,τι θέλεις. Σου έδωσα πολλές εναλλακτικές για να μη λες..χδ"

 Λοιπόν, η τρύπα του όζοντος και το φαινόμενο του θερμοκηπίου είναι σοβαρά περιβαλλοντικά θέματα μπλα μπλα μπλα, γι' αυτό μη σκάτε μύτη με τα κομπρεσέρια όταν βλέπετε όζον, ούτε να τραγουδάτε "φαινόμενο είμαι εγώ" όταν βλέπετε ένα θερμοκήπιο, επειδή τα φυτά υποφέρουν από το φάλτσο της φωνής σας.
  Κι επειδή η Γιώτα είπε "γράψε για μένα", να σας πω ότι είναι πολύ καλό παιδάκι, ήσυχη,ενδιαφέρουσα κι είχαμε συναντηθεί μια φορά όταν είχε έρτει εις τας Αθήνας, όπου κάναμε σπιρίτουαλ συζητήσεις με φόντο τα Εξάρχεια (σκάστε, δεν πήγαμε για μπάφους, ούτε τη μύησα σε αναρχοαριστερές αντιλήψεις!). Γκουντ, γκουντ γκερλ.

  
Οι παραπανω ντρεποντε να στο ζητησουν, αλλα θελουν να γραψεις για την πρωτη σου ολοκληρωμενη σεξουαλικη εμπειρια σου. :P

    Πρώτον, είναι "ντρέπονται" κι όχι "ντρέποντε" (δεν τα μπορώ τα ορθογραφικά κι έπρεπε να το .διορθώσω) Δεύτερον, είμαι σεμνή κοπέλα, της εκκλησίας (να λέμε και μια μαλακία να περνάει η ώρα) και δεν κάνω τέτοια, α πα πα πα. Για ποια με περάσατε; Σε λίγο θα πείτε ότι αγοράζω και κουκλάκια Φέρμπι!

 
   Θα κλείσω με κάτι ψιλοάσχετο, μια ανακοίνωση παύλα σέιμλες πρόμο. Πριν μια εβδομάδα, έληξε η συνεργασία μου με τον R1 Radio με αποτέλεσμα να μείνω ραδιοφωνικά...άστεγη. Επειδή, όμως, δεν ήθελα να το αφήσω το μέσο, σύντομα βρήκα νέα ραδιοφωνική στέγη. Τα Σάββατα, λοιπόν, 4-6 μ.μ. σας περιμένουμε στον SinRadio, σε αυτό το λινκ.
    
 



Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2014

Yπέροχοι Άνθρωποι

Thomas the Barbarian  7 Οκτωβρίου 2014 - 9:56 π.μ.
Γράψε για το μεγαλύτερό σου ίνδαλμα (δηλαδή εμένα) ή για τον μεγαλύτερό σου έρωτα (δηλαδή εμένα) ή για ανθρώπους που κάποτε θα αλλάξουν τον ρουν της ιστορίας (δηλαδή εμένα).
   
  Προφανέστατα, λοιπόν, η ιδέα του Θωμά θα είναι αυτή για την οποία θα γράψω ποστ, σήμερα, Σάββατο,11 του Οκτώβρη 2014. Θωμάκο, συγχαρητήρια, τα κορίτσια σε περιμένουν στη σουίτα του Χίλτον για παρτουζίτσες με υπόκρουση Van Halen, Iron Maiden, Judas Priest και τα λοιπά και τα λοιπά. Μην αργήσεις! Οι υπόλοιποι θα ανταμειφθείτε σε επόμενο ποστ γκιατί είστε όλοι υπέροχοι - πόσο γλυκιά μπορώ να γίνω η ρουφιάνα. Σαν φρούτο.
  
     Το πρώτο πράγμα που μπορεί να έρθει στο μυαλό κάποιου διαβάζοντας αυτήν τη φράση είναι ότι ο Θωμάς είναι ολίγον τι ψωνάρα. Έπειτα, δε θα ονομάσω ούτε το μεγάλο μου έρωτα γιατί δε θέλω να εκθέσω δημόσια τη σοκολάτα, ούτε το μεγαλύτερο μου ίνδαλμα γιατί δε γράφω σε λευκωματάκι του Δημοτικού για να έχω το θάρρος (και την αφέλεια) να ονομάσω τους ανθρώπους που θαυμάζω σε ένα μπλογκ που κοινοποιείται και στο Facebook. Δεν αισθάνομαι άλλωστε την ανάγκη να το κάνω. Όμως, η όλη πρόταση με ενέπνευσε να γράψω διάφορα περί θαυμασμού κι ινδαλμάτων.
  Προσωπικά, με τραβάνε τα άτομα που εκπέμπουν ένα μυστήριο. Κι εδώ θα σας παραθέσω μια διαπίστωση που έχω κάνει εδώ και καιρό: τα πιο ενδιαφέροντα άτομα είναι αυτά που δεν τα βλέπεις ΣΥΝΕΧΕΙΑ στην αρχική σου στα κοινωνικά ντίκτυα. Γιατί; Ήδη, εξαιτίας αυτών των δικτύων, ένα μέρος του μυστηριου που εκπέμπουμε χάνεται αναγκαστικά. Ακόμα κι αν δε δημοσιεύεις τίποτα στο προφίλ σου, όλο και κάποια ξέμπαρκη φωτογραφία ή ένα τσεκ ιν θα βρεθεί για να μαρτυρήσει κάτι που δεν είπες στους διαδικτυακούς σου "φίλους". Το θέμα είναι πώς θα διαχειριστείς αυτήν την απώλεια του μυστηρίου. Πολλοί δεν κάνουν τίποτα γι' αυτό, παρά μόνο δημοσιεύουν ό,τι βρεθεί μπροστά τους. Τι να συζητήσεις μαζί τους από κοντά; Δεν έχεις κάτι να ανακαλύψεις. Αντίθετα, αυτοί που κρατούν ένα χαμηλό προφίλ και δημοσιεύουν επιλεκτικά, αλλά ποιοτικά, σου ζωντανεύουν το ενδιαφέρον.
   Επίσης, ενδέχεται να μας γοητεύει το ότι κάποιοι άνθρωποι είναι τελείως διαφορετικοί από εμάς και θέλουμε να τους εξερευνήσουμε, να ακούσουμε και τη φωνή της άλλης πλευράς. Πέρα από τον παράγοντα του μυστηρίου, σίγουρα παίζει ρόλο η συμπεριφορά του άλλου. Κανείς δε θέλει να ανακαλύψει έναν που τους φέρεται άσχημα (πάντα βέβαια θα υπάρχουν οι εξαιρέσεις).
   Θα μου  πείτε τώρα "οκ, αναφέρθηκες στη συμπάθεια, όχι, όμως, στο θαυμασμό οποιασδήποτε μορφής". Συνήθως όλα ξεκινάνε από τη συμπάθεια  και, με τον καιρό, γεννιέται ο θαυμασμός. Ανακαλύπτεις τον άλλον ή - πιο συγκεκριμένα - τα καλά στοιχεία σε αυτόν, τα έργα του, το όλο "πακέτο" που τον συνοδεύει. Σιγά σιγά θα ξεκινήσεις να επικεντρώνεσαι σε αυτά τα θετικά, μαθαίνοντας κι άλλες γοητευτικές πληροφορίες. Έτσι γεννιέται ο θαυμασμός. 
   Από την άλλη, ο θαυμασμός μπορεί να γεννηθεί κι από το γεγονός ότι δε γνωρίζεις τόσο καλά τον άλλον. Έχεις μια εσφαλμένη ιδέα γι' αυτό, έχεις πέσει θύμα της γενικής αλήθειας "όλοι είναι καλοί στην αρχή"  ή  υποσυνείδητα δε θες να δεις ποιος πραγματικά είναι, να μπεις στην ποτέ ευχάριστη διαδικασία της απομυθοποίησης.
   Κι όταν θαυμάζεις κάποιον, πολλές φορές εικάζεις πως θα είχε τη δύναμη να αλλάξει με κάποιον τρόπο το ρουν της ιστορίας, πως έχει τη δύναμη να το κάνει, με λόγια ή με πράξεις. Είναι κομμάτι του θαυμασμού κι αυτό. Του θαυμασμού "προχωρημένης μορφής".
   Το πρόβλημά μας βέβαια, σχετικά με την εύρεση αυτών των ατόμων που θα φέρουν "τα ίσια ανάποδα" είναι ότι πολύ πιο συχνά απ' όσο νομίζουμε μένουμε στο να προσμένουμε ήρωες, που θα φέρουν την αλλαγή. Έτσι, πολλοί καταλήγουν να γκρινιάζουν και να κράζουν, περιμένοντας ένα σωτήρα που θα τους βγάλει από την κλάψα τους. Δεν κάνουν τίποτα για να βελτιώσουν την κατάστασή τους. Αν έπρεπε να δώσω παραδείγματα για τη λέξη "λάθος", αυτοί θα ήταν το πρώτο που θα σκεφτόμουν.
  Ξεχνάμε πως ο καθένας έχει τη δυνατότητα να αλλάξει τα πράγματα. Είτε μιλάμε για μια κατάσταση με πιο προσωρινό χαρακτήρα, είτε για τα σημερινά δεδομένα, είτε την ιστορία ολόκληρη! Χρησιμοποιώντας τις δυνατότητες μας, το μυαλό μας, το λόγο μας ή την ψήφο μας, ε, του πούστη, όλο και κάτι μπορούμε να κάνουμε! Αν καθόμαστε και περιμένουμε για ήρωες, τότε καλύτερα να πάμε να περιμένουμε το 140 απαιτώντας να έρθει στην ώρα του. Εμπρός, αδελφές μου, στον αγώνα!
  Ελπίζω, λοιπόν, να κάλυψα τα θέματα επάξια. Ξέρω, περιμένατε να τα πάω στο ειδικό κι όχι στο γενικό, αλλά οι προσδοκίες βλάπτουν σοβαρά την υγεία. Κι αν στις τελευταίες παραγράφους ακούστηκα πολύ "επανάστα", μη μου ανησυχείτε, δε γράφτηκα στην Κνε, πλένομαι και ξυρίζομαι ακόμα, ούτε θα έρθω καμιά ημέρα με φυλλάδιο για να σας πω να πάμε στην τάδε πορεία.


  

 
 
  
 
  
  

Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2014

Επιλέξτε Ελεύθερα!

  Όταν ξεκινάς ένα μπλογκ, είναι κανόνας πως έχεις πολλά να γράψεις κι έτσι η αρχική του blogger σε απολαμβάνει κάθε ημέρα ή σχεδόν κάθε ημέρα. Στην πορεία, όμως, τα πράγματα εξελίσσονται διαφορετικά. Κάποιοι χάνουν την έμπνευση τους και τα παρατάνε, κάποιοι γράφουν όλο και πιο γαμάτα άρθρα με το πέρασμα του χρόνου και κάποιοι γράφουν μια φορά στο εξάμηνο ή στο τρίμηνο. Εγώ παρατηρώ πώς πλησιάζω επικίνδυνα στην τρίτη κατηγορία. Βλέπω την τελευταία ανάρτηση του μπλογκ. 17 Σεπτεμβρίου. Και τώρα έχουμε Οκτώβρη! Σοκ και δέος! Θα απολογηθώ λέγοντας πως λίγο το γεγονός ότι πέρασα μια εβδομάδα ψιλο- fucked up, λίγο που άρχισε η σχολή, λίγο το να, λίγο τ' άλλο, δεν είχα τη δυνατότητα να συγκεντρωθώ στο μπλογκσπότιον μου.Nα μαι πάλι όμως!
   Eπειδή η έμπνευση μου με έχει παρατήσει και το ψήνω άγρια να τα βροντήξω από το μπλογκ για λίγο καιρό, θα θελα τη βοήθεια σας. Δεν έχω θέμα να γράψω. Δε ρίχνετε εσείς καμιά πρόταση; Η καλύτερη θα βραβευτεί με την αγάπη μου, τη στοργή μου και τη λατρεία μου. Καλά, θα σας βγάλω για καφέ. Όχι στα Μικέλ ρε αχρείοι! Θα σας πάω εγώ σε καλύτερα και λιγότερο mainstream πράγματα!
  Στείλτε μου λοιπόν την πρόταση σας εδώ, στα σχόλια σας ή στο Facebook και μέχρι το Σάββατο, ώρα 12 το πρωί, θα χω επιλέξει το καλύτερο.
  Βreaking news: Η ψηφορία έκλεισε, το the writer σας ευχαριστεί για τη συμμετοχή σας - είστε όλοι υπέροχοι.