Δευτέρα 23 Μαρτίου 2015

Έρωτας Στην Εποχή Των ΜΜΜ

    Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μου που διαβάζω ό,τι βρεθεί μπροστά μου. Ακόμα και Σαπίλα Voice. Η οποία Σαπίλα Voice είχε ένα άρθρο που αφορούσε το ότι ο έρωτας της ζωής μας δεν επιβιβάζεται στα ΜΜΜ. Κι εδώ εγώ πρέπει να του αλλάξω τα φώτα δίνοντας του τη δική μου οπτική.
     
  Καταρχάς ο έρωτας της ζωής μας δεν παίρνει λεωφορείο. Στο λεωφορείο γίνεται συνήθως το καμός. Στριμώχνεσαι σαν σαρδέλα κοντά στην πόρτα του, δεν ξέρεις ποιος σε χουφτώνει και καταλήγεις να κάνεις τη διαθήκη σου από την ασφυξία. Έχεις κι αυτόν τον παππού που βρίζει το Πασόκ, να σου λέει πόσο αλήτες ήταν, να σε ρωτάει "συμφωνείς παιδί μου;" κι εσύ να εύχεσαι να τελειώσει αυτή η παρωδία. Εναλλακτικά, θα είναι αυτή η γριούλα που θα παραπονιέται που τους κόψαν τις συντάξεις, που θα γκρινιάζει σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής. Έχεις συνειδητοποιήσει επίσης ότι το αποσμητικό είναι μεγάλο αγαθό καθώς τα άτομα με τα οποία στριμώχνεσαι πρέπει ΠΑΝΤΑ να αγνοούν την αξία του.
   Οπότε, όχι, ο μεγάλος μας έρωτας δεν παίρνει λεωφορείο, εκτός κι αν κάποιος από μας έχει ως όνειρο ζωής να τυλίξει έναν πρώην Πασόκο παππούλη ή κάποιον που νομίζει ότι το Rexona είναι γιαπωνέζικη μάρκα κλιματιστικών, μαζί με τα Φουτζίτζου και τα Ζίου Ζίτσου.  Ή μπορεί να του αρέσουν οι γριές που φλερτάρουν με τη χοληστερίνη. Ποτέ δεν ξέρεις, με τόσα βίτσια που κυκλοφορούν.
   Θες να πάμε να πάρουμε το μετρό να τσεκάρουμε γκομενάκια; Θα περάσουμε καλά! Γιατί υπάρχει ένας άγραφος νόμος που υπαγορεύει ότι σε όποιο βαγόνι κι αν βρίσκεσαι, θα υπάρχει τουλάχιστον ένας κλαρινογαμπρός που θα ακούει με τα ακουστικά του κινητού του στο τέρμα Παντελίδη και καπάκι Παολάρα. Και τι να τονε κάνεις τον κλαρινογαμπρό αν είσαι ένα φρέσκο γκομενάκι, σαν τα κρύα τα νερά, γεμάτο όρεξη για κουλτούρα και διανόηση;
  Υπάρχει κι ο άλλος νόμος του μετρό, εξίσου σημαντικός με τον πρώτο. Ότι όποια ώρα και να μπεις εκεί μέσα, θα βρεις μια παρέα 15χρονων στις αποχρώσεις του κάγκουρα. Τα οποία 15χρονα πάντα θα γελάνε δυνατά και θα βρίζουν σαν νταλικέρηδες που κόλλησαν στην κίνηση και δε μπορούν να πάνε εγκαίρως στο αγαπημένο τους κωλάδικο στην Εθνική. Θα τρέχουν και θα κάνουν καφρίλες και σε εκείνο το σημείο θα γίνεις το δύστροπο γερόντι που δεν αντέχει τη συμπεριφορά της νεολαίας.
   Κάποια στιγμή της διαδρομής θα μπει κι αυτός ο τύπος που "έχει το παιδάκι του στο κρεβάτι του πόνου", "είναι άνεργος πατέρας", "το είχε και στην τηλεόραση" και "πουλάει δυο στυλούς ένα ευρώ". Που όλως τυχαίως αυτό το παιδί δε μεγαλώνει, μένει για πάντα τεσσάρων χρονών. Και συγκινεί μια - δυο κυράτσες που έχουν πειστεί ότι ο τύπος "δεν ζητιανεύει".
    Κι αν υπάρχει ένας ωραίος, ή θα ναι μαζί με τη γκόμενα του, ή θα κατεβαίνει στην επόμενη στάση, πριν προλάβετε να ανταλλάξετε μια ματιά. Σαν εσένα, γλυκούλη με το μουσάκι, που ήσουν στη γραμμή 3 το Σάββατο, στις 8 το βράδυ, και κατέβηκες Πανόρμου. Ήμουν η ψηλή ξανθιά με το μαύρο μπουφάν και το γαλάζιο κολάν και τις μαύρες μπότες με χαμηλό τακούνι. Ωχ, με συγχωρείτε, ξέφυγα!
    Όχι, μην πάρεις ταξί. Τους ξέρουμε όλοι τους Έλληνες ταρίφες.Ξέρουν τα πάντα. Θα ήταν άξιοι κι ικανοί πρωθυπουργοί, αλλά η ρημάδα η κενωνία δεν τους άφησε να μεγαλουργήσουν. Ε, βέβαια, με τέτοια καλλιέργεια, τέτοιο γούστο!  Ζηλεύουν! Κι εσύ, είναι να αμφισβητήσεις κάποιον μορφωμένο εφόσον ακούει Δρόμος fm; Τι ξέρεις εσύ, κοινέ θνητέ;
     Ο έρως έρχεται εκεί που δεν τον περιμένουμε. Μην ανεβαίνετε, λοιπόν, στα ΜΜΜ με την ελπίδα να τον βρείτε. Γενικά, να μην ελπίζετε σε κάτι όταν ανεβαίνετε στα ΜΜΜ, παρά μόνο σε μυρωδιές που θα σας κάνουν να φωνάξετε "¨ΚΑΝΕ ΜΠΑΝΙΟ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!" και σε καθημερινές γκρίνιες παππούδων. Και σε κάγκουρες με τη μουσική στη διαπασών.
       

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015

Ο Καφενές: Παίξτε Με Κι Εμένα

    Επιτέλους μια μάστιγα του μπλόγκερ που με εμπνέει. Γράψανε γι' αυτό η Γιώτα, ο Άπι, ο Θωμάς και κόντεψα να ακολουθήσω. Ή ακολούθησα. Oh well. Καλό πρόβατο είμαι του λόγου μου.

   "Ήταν μία το μεσημέρι. Ακριβώς η ώρα αιχμής για τον καφενέ. Κρίμα, σκέφτηκε η Άννα. Είχε βολευτεί στην ησυχία της, διαβάζοντας το βιβλίο της και καπνίζοντας παράλληλα το τσιγάρο της. Οι λιγοστοί πελάτες εκείνης της ώρας είχαν εξυπηρετηθεί κι έπιναν τον καφέ τους, συζητούσαν και γενικά δεν την ενοχλούσαν.
   Είδε τον Αναστάση να μπαίνει. Τον χαιρέτησε, της παρήγγειλε έναν καπουτσίνο κι έκατσε στη μπάρα.
   "Πώς πάνε τα πράγματα;" τον ρώτησε.
    "Όπως τα ξέρεις" της απάντησε. "Ακόμα ψάχνω"
     Έπειτα από κάποια χρόνια εργασίας στον καφενέ, γνώριζε πολύ καλά όλους τους θαμώνες και τις ιστορίες τους, τα ελαττώματά τους, τα βίτσια τους, τις πεποιθήσεις τους, θρησκευτικές και πολιτικές. Ήξερε αν ήταν άνεργοι ή αν δούλευαν. Έτσι, ήξερε ότι ο Αναστάσης περνούσε δύσκολα οικονομικά. Είχε μείνει αρκετό καιρό άνεργος κι οι προτάσεις του ΟΑΕΔ ήταν η μία που εξευτελιστική από την άλλη.
   Σε τέτοια σημεία ένιωθε ευχαριστημένη που τουλάχιστον είχε μια δουλειά. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν αχάριστη. Είχε κι αυτή ένα πτυχίο Φιλολογίας και τελείωνε το μεταπτυχιακό της, τα ιδιαίτερα δεν της έκατσαν φέτος, αλλά χαιρόταν που έπαιρνε αυτά τα χρήματα που έπαιρνε. Αναστέναζε με την κατάσταση αυτή, του Αναστάση, αλλά κι όλων αυτών που δε δούλευαν. Αλλά θαύμαζε το χαμόγελο στα χείλη του, τη διάθεσή του να αστειεύεται, το ότι δεν γκρίνιαζε. Το χε μάθει πια, ότι οι άνθρωποι που γκρινιάζουν ότι δεν έχουν χρήματα είναι αυτοί που τα καταφέρνουν, αλλά δεν το εκτιμάνε ή φοβούνται μήπως ο άλλος τους ζητήσει δανεικά.
  Αργότερα, ήρθε κι ο Άρης από τη δουλειά του, ο φίλος του Αναστάση. Μέσα σε όλα τ' άλλα κοιτούσε την εφημερίδα.
  "Τη γλύτωσε ο Κασιδιάρης για το χαστούκι" είπε κάποια στιγμή.
   "Ελλάδα και δικαιοσύνη δεν πάνε μαζί" είπε η Άννα. "Γνωστό"
    Είχε χάσει τις ελπίδες της. Η άνοδος του Σύριζα κάπως την είχε καθησυχάσει, αλλά ήταν ακόμα νωρίς να κρίνει. Προσπαθούσε να κρατήσει την αντικειμενικότητά της, να μην είναι απαισιόδοξη, να μην προκαταβάλλεται, αλλά δεν τη χαροποιούσε ότι ένας τέτοιος άνθρωπος είχε αθωωθεί.
  "Να πας για Νομική, να διδάξεις δικαιοσύνη" της πρότεινε ο Άρης. "Θα πηγαίνεις στο δικαστήριο και θα τους ρίχνεις όλους με τις ματάρες σου, με το πρόσωπό σου, με τη φωνή σου που στάζει μέλι".
   Δυσανασχέτησε. Της την έπεφταν πολλοί άνδρες στη δουλειά, αλλά οι περισσότεροι το έκαναν με έναν τόσο άκομψο τρόπο, τόσο χοντροκομμένο, που είχε κοντέψει να αποκτήσει ανοσία σε όλα αυτά. Ακόμα κι ελεύθερη να 'ταν, ακόμα και να μην είχε σχέση εδώ και τρία χρόνια, δε θα 'χε την ανάγκη τους.
   "Δε μου άρεσε ποτέ η Νομική" του 'πε τελικά.
    Κάτι στο βλέμμα του Άρη πέθανε. Κάθε φορά είχε την ίδια αντίδραση, έκανε σαν να έτρωγε πρώτη φορά χυλόπιτα. Διόλου τυχαίου που δε στερέωνε με τις γυναίκες - τριάντα πέντε χρονών άνθρωπος κι από φλερτ δεν είχε μάθει, ούτε από ήττες.
    Κοίταξε να δει ποιος ερχόταν. Είδε κάποια παιδιά, φοιτητές πλέον, μια παρέα δυο αγοριών και μιας κοπέλας. Τους σέρβιρε και ταυτόχρονα άκουγε τους διαλόγους τους. Ο ένας έλεγε:
   "Μαλάκες μου, τρελάθηκα! Τέτοια μουνάρα καιρό είχα να δω! Τι ματάρες! Τι πρόσωπο! Τι δυναμισμός! Τη λάτρεψα!"
  "Ανταποκρίνεται;" τον ρώτησε η κοπέλα.
  "Είμαστε μαζί"
   Η κοπέλα - η Αιμιλία , όπως την έλεγαν - είχε απογοητευτεί. Κάτι το σιωπηλό το μαρτυρούσε, να ταν το βλέμμα της. Η Άννα το 'χε υποψιαστεί ότι ήταν ο παιδικός της έρωτας. Την ήξερε τόσα χρόνια, από μικρό κοριτσάκι.
   Αχ, την αγαπούσε την Αιμιλία! Είχαν αυτή την αδελφική σχέση κατανόησης, όπου το μικρό θαύμαζε τη μεγαλύτερη, όπου η μεγαλύτερη είχε όλη τη διάθεση να διδάξει στο μικρό. Ήταν σίγουρη, θα ερχόταν στη μπάρα μετά τη συνάντηση, να της πει τον πόνο της. Δεν έπεσε έξω.
   "Όλα για κάποιο λόγο γίνονται" της είπε.
    Πράγματι, μερικές ημέρες μετά την άκουσε να λέει ότι βγαίνει με έναν εικοσιπεντάχρονο. Ήταν καλό αυτό; Μήπως η Αιμιλία είχε παραενθουσιαστεί; Μήπως εκείνος ήθελε την Αιμιλία για σεξ και μόνο; Μήπως η Αιμιλία έψαχνε ένα υποκατάστατο; Πολλές υποθέσεις και μια ελπίδα η μικρή να προσέχει. Έτσι κι αλλιώς ήταν ακόμα μικρή και θα μάθαινε. Όλοι μαθαίνουμε με κάποιον τρόπο, υπέθεσε.
   Αλλά ένα ήταν σίγουρο: στον καφενέ κανείς δεν άλλαζε, όλοι έμεναν αδιόρθωτοι, δε μάθαιναν. Μα αλλάζει ο άνθρωπος; σκέφτηκε η Άννα. Μόνο αν υποστεί κανένα ισχυρό σοκ ή αν έχει την πρόθεση."

   Θα 'χετε δίκιο αν πείτε ότι η ιστορία σας ήταν λίγο απαισιόδοξη ή γλυκανάλατη ή ένα θέμα διχασμένης προσωπικότητα. Μα είμαι του κινήματος του διχασμένου ρεαλισμού, τι να με κάνω;
   

Σάββατο 7 Μαρτίου 2015

Η Επιστροφή

   Το μπλογκ έχει πιάσει αράχνες και σκονίτσες. Σας έχω σε ένα ατελείωτο "περίμενε", εσείς έχετε αγανακτήσει περισσότερο κι από τους ανθρώπους που περιμένουν λεωφορείο στα νότια προάστια της Αθήνας. Μα τι να σας κάνω κι εγώ; Νομίζετε έχω όλη την έμπνευση, ότι δε γράφω κι αλλού; Νομίζετε ότι έχω όλο το χρόνο να σας γράφω; Ε; Ε; Ε;
   Πολύ ωραία, νομίζω δικαιολογήθηκα για την απουσία μου κι ότι με πιστεύετε. Αν ναι, χαίρομαι. Αν όχι, κακό δικό σας. Και στις δυο περιπτώσεις θα σας αρχίσω τα ανακατεμένα μου, τα mix n much, γιατί είμαι τόσο κακιά κι ανεύθυνη και σας ξεπετάω με αυτά. Σας έλειψα τουλάχιστον;

     

   * Έχω αρχίσει να σκέφτομαι να κάνω Εράσμους στο επόμενο εξάμηνο. Αυτό φυσικά σήκωσε τον ξαφνιασμό και την αγωνία της Ελληνίδας μάνας, που νόμιζε μέχρι πρόσφατα ότι το Εράσμους διαρκεί πέντε μέρες, άντε το πολύ μια βδομάδα. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, τι σοκ έπαθε μόλις της είπα ότι διαρκεί ένα ολόκληρο εξάμηνο!
   Τώρα, όσον αφορά το ποια χώρα θα επιλέξω, η επικρατέστερη μου φαίνεται η Γαλλία, μιας που τελειώνω τη γλώσσα φέτος. Σκέφτηκα και Κύπρο, αλλά έχω πάει παλιά, εν έτει 2009, και θυμάμαι ότι το φαγητό εκεί είναι ολίγον τι σάπιο (κι οι τιμές ήταν ακριβές, αλλά τους χτύπησε κι εκεί κρίση). Για την ώρα, κάνω χάζι τη λίστα με τα συνεργαζόμενα πανεπιστήμια και τα λιγουρεύομαι. Αχ, αγαπητό Κοσμοπόλιταν, τι να κάνω η ρουφιάνα; Μήπως να πάω να κλάψω που η σχολή μου δε διαθέτει συνεργασία με το Πανεπιστήμιο της Ζανζιβάρης ή του Τιμπουκτού;

   * Στην επόμενη εξεταστική το ψήνω να προσλάβω καμιά γραμματέα, μιας που το inbox μου στο Facebook λυσσά και μου στέλνει κι η θυρωρός της σχολής μου να με ρωτήσει ποια είναι η ύλη για το τάδε μάθημα, τα sos, οι σάλτσες, τα dressing σαλάτας, σε ποια σελίδα και να κάνω προβλέψεις για τον Ερμή στο Σκορπιό. Όπως θα σας επιβεβαιώσουν οι αγαπητοί μου συνάδελφοι, ουδέποτε υπήρξα ξινή με αυτούς, ό,τι κι αν με ρώτησαν. Επίσης, ένα μικρό ποσοστό από αυτούς είχε την τιμή να το κοπλιμεντάρω που δε με ρωτάει μαλακίες, αλλά το ψάχνει λίγο και δεν τα θέλει όλα έτοιμα. Αυτά τα λίγα άτομα να ξέρουν ότι τους αγαπώ τα μάλα. Και τους άλλους τους αγαπώ, αρκεί να καταλαβαίνουν τη διαφορά μεταξύ "πρήζω τον άλλον" και "ρωτάω τον άλλον για κάποιες πληροφορίες".

 * Έχω την εντύπωση ότι αυτοί που πάνε και τσακώνονται με άλλους στα ιντερνέτια δε γαμάνε. Μήπως είναι η ιδέα μου;

* Πάντως έχουμε εδώ κι ένα μήνα το Σύριζα στην κυβέρνηση και Σοβιετία δε γίναμε. Ούτε οι κομμουνισταί  μας πήραν τα σπίτια, ούτε χρειάζεται να τριβόμαστε σε κανέναν για να πάρουμε κανά καλσόν.  Αμ, κι οι καταθέσεις μας; Στη θέση τους! Τσάμπα οι τόσες προφητείες! ;

* Ας το δεχτούμε, ότι κάποιοι άνθρωποι θα μιμούνται τυφλά τους άλλους νυν κι αεί κι εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν. Εντάξει, δεν ξεχειλίζουν από προσωπικότητα, δεν είναι δείγματα γαματοσύνης, αλλά νομίζω πρέπει να υπάρχουν κι αυτοί να μας θυμίζουν αν τέτοιες επιλογές μας ταιριάζουν ή όχι.

* Εσείς, μουνόπανα, που μας ζητάτε εξυπηρετήσεις και σας βοηθάμε, αλλά τον υπόλοιπο καιρό μας φτύνετε κατάμουτρα, πώς ζείτε, πώς κοιμάστε τα βράδια; Άσπλαχνα πλάσματα!

* Ακούστε, ακούστε, το εκτιμώ που είστε φανς της ποιότητας, αλλά δεν είναι ανάγκη να μου πετάτε κάθε λίγο και λιγάκι στην αρχική μου αποσπάσματα από τα διάφορα έργα που διαβάζετε. Με πείσατε σας λέω, θα τα διαβάσω κι εγώ!

* Νομίζω δεν υπάρχει κάτι πιο γραφικό από τα άτομα που σε μια πολιτική συζήτηση καταλήγουν ότι τα πάντα φταίνε, κόμματα, πρόσωπα, συστήματα και δεν έχουν τίποτα να αντιπροτείνουν.

* Για ένα τόσο clean άτομο σαν εμένα, οι καπνιστές μου φαίνονται μυστήρια πλάσματα. Δεν πίνω (πολύ), δεν καπνίζω, ούτε καν είμαι εθισμένη στους καφέδες, ζεστούς και κρύους. Αλλά είμαι εθισμένη στο γράψιμο, νομίζω αυτό πιάνετε. Όχι στο να γράφω τους άλλους. Nα γράφω λογοτεχνικά ή να γράφω άρθρα.

κι ένα τελευταίο:

* Τελευταία γίνεται χαμός στα κοινωνικά δίκτυα επειδή ο Αύγουστος Κορτώ γράφει - λες και δεν το ξέρανε - λουλουδένιες και χαρωπές αναρτήσεις και κράζουν. Οκ, προσωπικά τον εκτιμώ. Έχω πάει και σε παρουσίαση βιβλίου του. Δεν είναι ότι θα συμφωνήσω με όλες του τις αναρτήσεις, αλλά τον συμπαθώ. Η όλη φάση μου θυμίζει τα διάφορα ποστς του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου, που δέχθηκαν ένα χ.ψ κράξιμο. Το πολύ κράξιμο δεν είναι του στυλ μου κι έτσι προτιμώ να μην τον παρακολουθώ. Και, γενικά, δεν είναι κανείς υποχρεωμένος να διαβάζει τις απόψεις του καθενός. Μα δηλαδή εγώ θα τα λέω όλα;