Τα βάσανα μιας διαβαστερής

    Πλησιάζει η εξεταστική μου. Θα μπορούσα να αρχίσω να τρέχω γύρω γύρω από τον πανικό μου, να τραβήξω τα μακριά ξανθά μου μαλλιά, τα βυζιά μου, να κάνω headbanging με κατεύθυνση το πλησιέστερο θρανίο ή γραφείο. Αλλά επέλεξα την απλή, τίμια λύση. Το διάβασμα.
    Θα περίμενε κανείς να κλειστώ σε ένα δωμάτιο, με τα βιβλία μου παραμάσχαλα και να μη βγαίνω από εκεί μέχρι να βγάλω την ύλη. Λάθος. Όπως έχω αναφέρει ξανά, μου είναι πλέον δύσκολο να διαβάσω στο σπίτι μου. Είμαι από τους ανθρώπους που δε μπορούν να μένουν κλεισμένοι σε ένα σπίτι, θέλουν να βγουν από το σπίτι τουλάχιστον μια φορά την ημέρα, αλλιώς θα γκρινιάζουνε μέχρι να βγουν. Έτσι, τρέχω σε αναγνωστήρια, σε καφετέριες κτλ.
   Θα θυμάστε το μαγαζί που είχα αναφέρει στην προηγούμενη ανάρτηση, αυτό που παρήγγειλα το μυθικό πλέον κρύο γαλλικό, που είχα πολλές αγάπες με την πρώην σερβιτόρα.Είχα πάει μία δυο φορές να διαβάσω εκεί πέρα. Δεν υπήρχε περίπτωση να αποσυντονιστώ γιατί διάβαζα στη μπάρα του μαγαζιού, πριν πλακώσει ο πολύς κόσμος κι αν έβλεπε εκείνη ότι ξεχνιόμουν, μου έλεγε με αυστηρό ύφος "Διάβαζε!". Αλλά πέρασαν αυτά, πάμε για άλλα.
     Πολλές φορές με έβρισκες στο αναγνωστήριο του ΕΚΠΑ. Τις δέκα χιλιάδες πρώτες φορές διάβαζα στο δεύτερο όροφο. Μέγα σφάλμα. Στο δεύτερο όροφο του αναγνωστηρίου παίρνουν με οντισιόν όλα τα μαλακιστήρια που έχουν έρθει εκεί για να μιλήσουν, να χαζέψουν στο Facebook, να αφήσουν τους καφέδες τους στα τραπεζάκια, να κάνουν τέλος πάντων οτιδήποτε εκτός από το να διαβάσουν. Μακριά από το δεύτερο όροφο, εκτός κι αν θέλετε να πιάσατε γκομενάκι με πρόσχημα το διάβασμα. Πηγαίνετε στον τέταρτο όροφο, που είναι πιο νορμάλ η κατάσταση και θα βρείτε μόνο πραγματικά διαβασμένα σπασικλάκια, σαν κι εμένα καλή ώρα.
   Σήμερα είχα σκοπό να ξαναπάω στο αναγνωστήριο, αλλά κατέληξα σε μία φίλη, σε μια καφετέρια πίσω από το Πάντειο. Η φίλη μου γράφει πρόοδο την Πέμπτη κι επειδή δεν είναι και πολύ του διαβάσματος, αλλά πολύ του χαζέματος, κάποιος έπρεπε να τη συντονίσει και μαντέψτε ποια Ιωάννα είπε να το κάνει το ψυχικό. Έτσι, έφερα τα βιβλία μου, τα μολύβια μου, και κάθισα δίπλα στο λάπτοπ της. Την τσέκαρα αρκετές φορές κι όταν έβλεπα ότι το κορίτσι μου χάζευε για πολλή ώρα στο fb, της είπα αυτό το "Διάβαζε!" που έμαθα κι αγάπησα. Η ίδια παραπονέθηκε ότι την έχω με το βούρδουλα και λογικά θα περιμένει να έρθω με τα δερμάτινα και το μαστίγιο να την φέρω σε μια τάξη, λες κι είναι υποτακτικό σίχαμα που θέλω να το πετάξω στον τοίχο και να του αλλάξω τα φώτα.
    Όσο για εμένα, έβγαλα τέσσερα κεφάλαια από το σύγγραμμα που διαβάζω για το μάθημα που γράφω πρώτο. Μπορώ να σας πω ότι ο συγγραφέας κάνει μια σύνδεση της ψυχολογίας και των αντικειμένων της καθημερινότητας, αναλύοντας το σχεδιασμό των αντικειμένων και τις λειτουργίες τους και τις ψυχολογικές επιπτώσεις του να μη μπορεί να λύσει ο άνθρωπος προβλήματα επισκευής και λειτουργίας του. Και να δω πού θα μου χρειαστούν όλα αυτά, που σπουδάζω ΜΜΕ. Πιθανότατα ο καθηγητής θα μας το έβαλε για να ανοίγουμε καλά τα πόμολα όταν θα φέρνουμε τους καφέδες στο γραφείο του αφεντικού μας. Ο γλυκούλης.
        Επίσης, έχω Στατιστική σε αυτό το εξάμηνο. Ακούω τους συμφοιτητές μου να λένε ότι θα βάλουν κάποιον φίλο τους να τους κάνει μάθημα, κανέναν από την ΑΣΣΟΕ ή τις διάφορες θετικοτεχνολογικές σχολές. Εγώ, όμως, θέλω σε πρώτη φάση να το παλέψω μόνη μου. Ναι, ήμουν Θεωρητική και τα φοβόμουν τα Μαθηματικά, αλλά το να πιάσω τη Στατιστική και να την αντιμετωπίσω είναι ένα αποφασιστικό βήμα για να αντιμετωπίσω τους φόβους μου. Ξέρετε, θα βρω το βιβλίο και θα του πω "με θυμάσαι πούστη;", σαν άλλος Σταμάτης Γαρδέλης. Η συνταγή έπιασε με τη Γλωσσολογία πέρσι. Κι αν δεν πιάσει τώρα, θα πιάσει το Σεπτέμβρη.
      Αυτά από μένα, λοιπόν, και να εύχεστε να γράψουμε κι εγώ κι οι πολύ πελούσιες φίλες μου καλά στην εξεταστική.
   
   

Save The Last Κρύος Γαλλικός For Me

    Εμείς, στα Ν.Π. της Αθήνας, δεν έχουμε κάποιο μαγαζί-στέκι. Είμαστε περισσότερο του κυριλέ και, συνεπώς, των απρόσωπων σχέσεων, ακόμα και στα μαγαζιά. Δεν το έχουμε με την οικειότητα, κάτι που ίσως οφείλεται στον αριθμό των ξενερουά κλαρινογαμπρών που κοιτάνε κώλους και δε σε ελκύουν να τους μιλήσεις.
   Τον Ιούλιο έμπλεξα με ένα διαφορετικό μαγαζί, από αυτά που περιγράφω. Ήταν η δεύτερη φορά που θα έβγαινα στα Εξάρχεια, η οποία χαρακτηρίστηκε από εκείνη την ατυχή παραγγελία με τον κρύο γαλλικό, Θυμάμαι που παρατηρούσα, εκείνη την ημέρα, το περιβάλλον κι άκουγα τις μουσικές από εκεί, τις συζητήσεις για τη θεσσαλική επαρχία, που δε γνώριζα, το ότι είπα σε κάποια φάση "ε, υποβαλκάνιοι" κι η συμφοιτήτρια-σερβιτόρα μου είπε "σιγά, εσύ, Αθηναία!". Την Adele που ακουγόταν μέσα στο ντάλα μεσημέρι, σε αντιδιαστολή με το Guns Of Brixton. Η όλη φάση μου είχε αφήσει καλά αισθήματα κι ένα καινούριο inside joke.
   Το επισκέφθηκα και την επόμενη εβδομάδα, για να της δώσω τα θέματα από ένα μάθημα που δεν είχε δώσει. Μέσα στα πέρα-δώθε της, μιλήσαμε για αυτήν την τάση των ανθρώπων να κράζουν την πολιτική, το σύστημα και να μην έχουν κάτι να προτείνουν. Μου μίλησε-ούσα δέκα χρόνια μεγαλύτερη μου-για τη γενιά της, ότι δεν είχαν σχέση με εμάς, ότι δούλευαν παράλληλα με τη σχολή,αλλά διάβαζαν, για το φοιτητικό κίνημα του 2006-7. Ναι, καμιά φορά πήγαινα και μόνη μου, για την παρέα της.
   Μάλλον είχε χαρεί πολύ όταν, κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών, ξανάρθα με τις φίλες μου εκεί. Εκείνη τα έπινε με το αφεντικό της, που μου γνώρισε στη συνέχεια, έχοντας σχολάσει. Η σερβιτόρα της βραδινής βάρδιας μάλλον το χε αντιληφθεί. Ίσως έφταιγε το γεγονός ότι κι εκείνη είχε έρθει προς το τραπέζι μας, χα'ι'δεύοντας μου την πλάτη και βάζοντας μου ένα ποτήρι νερό. Μίλησε κυρίως με τη μικρότερη της παρέας, που μόλις είχε δώσει Πανελλήνιες, κάναμε πλάκα και μεταξύ μας. Και της είπα ότι, αν περνούσα από κέντρο, θα την επισκεπτόμουν.
    Ξαναπήγα το Σεπτέμβρη, μια φορά με φίλες, μια μόνη μου, με αφορμή κάτι περιπλανήσεις μου προς τη Σόλωνος. Τη δεύτερη γνώρισα δυο τύπους που διάβαζαν εφημερίδα, λέγαν ότι οι αναρχικοί έχουν πέσει κι ότι ο Σύρ'ζας δε θα κάνει δα και τίποτα. Εκείνο το μικρό κοριτσάκι που της είχε ζητήσει μπισκότο και στη συνέχεια τη ρώτησε τι κάνει εκεί και τη συζήτηση να καταλήγει σε εκείνην να υπόσχεται στο κοριτσάκι ότι θα του φτιάξει τον πρώτο του καφέ.
- Μαρή, τρέχουν οι μάσκαρες!
   Έτσι πέφτει ο καπιταλισμός, αγάπες, με τις τρεχάμενες μάσκαρες.
     Φθάσαμε στην εποχή του Halloween - όταν, πάλι, θέλω να νιώσω καπιτάλα, τα πετάω τα αμερικάνικά μου. Εκείνη την Παρασκευή οι πελάτες είχαν βαλθεί να την τρολλάρουν, αλλά ο ένας είχε συνηθίσει τον άλλον, να αναλύουμε τους παραλληλισμούς του Τσίμα, να κάνουν sing a long τα καψουροτράγουδα των Arctic Monkeys και να καταλήγουμε να λέμε για την επανάστα Γιάννα Αγγελοπούλου, Έβλεπες και μερικά παιδάκια που γιόρταζαν το αντίστοιχο λατινοαμερικάνικο-νομίζω- Halloween. Ξαναπήγα και δυο ημέρες μετά. Ήταν η ημέρα εκείνη που είχε δημοσιευθεί το πρώτο μου άρθρο στην Κιμωλία. Σημαντική ημέρα, που είχα πάει να πάρω τα συγγράμματα με μια φίλη μου.Γνώρισα και μια βαρβάτη φιγούρα του αναρχικού χώρου. Αμέ!
                                   Ένα μουσικό διάλειμμα, να συνεχίσετε το σεντόνι:

                 
   Περνούσα από το κέντρο και μια ημέρα μετά τα γενέθλια μου, τότε που του Φορτσάκη του την είχε δώσει κι έκλεισε όλο το ΕΚΠΑ, κάλεσε τα Ματ κι άλλες τέτοιες χαριτωμενιές. Η συζήτηση τότε είχε περιστραφεί γύρω από τις πορείες, του 2008, του 2011, με τη σχετική προβολή βίντεο, για να μαθαίνουμε οι νεότεροι. Όταν ήταν να φύγω, της είπα ότι θα ερχόμουν την επόμενη εβδομάδα ξανά, για να κεράσω εκεί μια φίλη μου, που δε μπορούσε τότε να ρθει στα γενέθλια μου, να πάρει κι εκείνη ένα μεροκάματο. "Μα δεν είναι δικό μου το μαγαζί!" επέμενε. "Ναι, αλλά εσένα γνωρίσαμε κι ερχόμαστε εδώ" της εξήγησα. "¨Σε σένα έχουμε αδυναμία", κατέληξα.
   Λίγο πριν τα Χριστούγεννα. "Ιωάννα, έχουμε εκλογές!" μου είπε. "Τι θα ψηφίσεις;" Κάναμε χιουμοράκι με έναν άλλον τύπο στο μαγαζί, για το Σύριζα, που τάχα θα μας έκανε Σοβιετία. Ο ίδιος, όσο κοιτούσα το λάπτοπ του μαγαζιού, μου είπε "Η λύση είναι αγώνες, κοπελιά. Αγώνες, αγώνες, και πάλι αγώνες!". Τότε της είχα δώσει να διαβάσει και το δεύτερο μου άρθρο στην Κιμωλία. Μου είχε πει ότι είναι οκ από άποψη ύφους και δομής, αλλά είχα χώσει μέσα πολιτικές έννοιες, με τρόπο όχι κολακευτικό. Παρατήρηση που με συνόδευσε και με έκανε να θέλω να εξελιχθώ σαν άνθρωπος, να διαβάσω περισσότερο, να γράψω καλύτερα άρθρα.
   Το Γενάρη της έφερα μια φίλη μου - πρώτη μας έξοδος, για τη γνωριμία. Η γνωριμία αυτή πήγε εξαιρετικά - κι όχι μόνο αυτό. Γνώρισα και μια άλλη κυρία, γύρω στα 50, που είχε αποφασίσει να δώσει Πανελλήνιες, να μπει στο θεωρητικό της Καλών Τεχνών. Με τη φίλη μου είχαν αφεθεί να μιλάνε για τη rape culture, τις συνελεύσεις στην Κρήτη του 60 και για το ρόλο των μεταναστών .Εκείνη χαμογελούσε - νέο κορίτσι, αναρχικιά η φίλη μου, είχε μπει στο σωστό δρόμο. Καθόλου τυχαίο που η φίλη μου υποσχέθηκε ότι θα ξανάρθουμε.
    Ημέρα των Τριών Ιεραρχών, Παρασκευή μετά την Τσικνοπέμπτη. Συζητήσεις για ψώνια, για τα πατσατζίδικα της Λάρισας, για ομιλίες πολιτικών, για μακρυμάλληδες που τους λένε στη λα'ι'κή να κουρευτούν. Για μπάτσους, για αναρχορεμπέτες με φασίζουσα νοοτροπία. Εκείνη τη φορά που ερχόμουν από το αναγνωστήριο και με ρώτησε ¨"διάβασες; μπέσα τώρα;", που μου χε φτιάξει γαλλικό (ζεστό) γιατί δεν ήμουν στα πολύ καλά μου κι εκείνη είχε τρομοκρατηθεί που είχα κάνει ένα λάθος ενώ τον έβαζα στο ποτήρι.
       Και μετά το Μάρτη πάλι, να διαβάζουμε κι οι δυο μας τα βιβλία μας υπό τους ήχους της Lykke Li. Θυμάμαι εκείνον τον τύπο που της έλεγε για τις ματάρες της, όπως και τον άλλον, που της είχε ζητήσει καφέ με 98 κόκκους ζάχαρης. Τους έβαλε στη θέση τους και τους δυο. Τη θαύμασα για τον τρόπο που τους επιβλήθηκε. Εκείνη την ημέρα που ένας γεράκος μου είπε "δεν εκβιάζω εγώ τον καιρό" (σ.σ. έβρεχε). Το ότι έβρεχε κι έκανε κρύο και της είχα προσφέρει το μπουφάν μου, να τυλιχθεί.
    27/3. Είχα πάει εκεί για να διαβάσω. Με είδε ο ίσως πιο γνωστός θαμώνας του μαγαζιού και με χαιρέτησε. Με ήξερε πια. Ενώ διάβαζα, ήρθε μια φίλη της. Κάτι είπα πάνω στη συζήτηση και μου πε "διάβαζε, δε σε βλέπω συγκεντρωμένη!". Η φίλη της, που είχε βρει γλυκό που της είχα μιλήσει στον πληθυντικό. Ένας τύπος που είχε έρθει, που δούλευε εκεί παλιότερα. Ένας μαυρούλης που μου λεγε για το μεθύσι της προηγούμενης βραδιάς. H κυρία που ανέφερα πιο πάνω, που της έφερε δώρο ένα σετ βατραχάκια, από αυτά τα παιδικά, κι είχε παθιαστεί  όλο το μαγαζί. Τα γέλια που είχα κάνει. Ένα δικό μου θέμα, που της εμπιστεύτηκα, κι έκατσε να με συμβουλεύσει.
   Μεγάλη Δευτέρα. Κόσμος ερχόταν κι εγώ είχα πάει να διαβάσω εκεί. Έρχονταν άνθρωποι, παιδιά, σκυλιά. Ο σερβιτόρος που δούλευε μαζί της είχε διάθεση για μπλα μπλα, αλλά εκείνη όχι. Της μιλούσα κι εγώ- είμαι πολυλογού, το ξέρω- αλλά εκείνη μόνο κάποιες μονολεκτικές απαντήσεις πετούσε, άντε κανένα συγκρατημένο χαμόγελο. Μου είπε ότι δεν ήταν καλά. Τη ρώτησα τι έχει, αλλά μου είπε "διάφορα". Δεν ήταν καλά. Όντως.
   Πλέον, έχει φύγει από το μαγαζί εκείνο. Κι εγώ δεν ξέρω αν θα ξαναπάω - πάντως, αν ξαναπάω, δε θα ναι για κείνην. Ίσως να μην ξαναπάω - γιατί τα πράγματα έχουν αλλάξει και θα είναι δύσκολο να επαναπροσδιορίσω το χώρο σε σχέση με τις αναμνήσεις μου για αυτόν. Δε θα ξεχάσω, όμως, ποτέ τις επισκέψεις μου εκεί, σε αυτό το χώρο με τους ενδιαφέροντες ανθρώπους, το χαβαλέ, τις μπύρες, τα inside jokes, σε αυτό το μικρό, καταχωνιασμένο μαγαζί, που έγινε ο χώρος ανάπτυξης της σχέσης μας. Είμαι χαρούμενη που έκανα αυτές τις επισκέψεις.
    

Εδώ Είμαστε

      Είναι άσχημο όταν ένα μπλογκ πιάνει αράχνες. Κι εγώ είμαι αρκετά ακατάστατη κι αναβλητική. Και ξέρω να φτιάχνω κανά τοστ. Κορίτσι για σπίτι, πόσο μάλλον για μπλογκ. Και περιμένετε να κρατάω αυτό το κουκλί σε συνεχή ενημέρωση; Μήπως είστε οι ίδιοι που περιμένετε να βγάλετε χρήματα πίνοντας φραπέ και γκρινιάζοντας για την άδικη κενωνία;
    Στο διάστημα της απουσίας μου είχα σκεφτεί να παρατήσω το μπλογκ, να μη γράφω άλλο, να το κλείσω με ένα (κρύο) γαλλικό au revoir. Με είχε κουράσει λίγο το ότι υπήρχε μια εσάνς κατινιάς εδώ μέσα. Αλλά δεν είμαι άνθρωπος που αφήνει έτσι άτομα και καταστάσεις. Επίσης, Κατίνες συναντάω και in real life και στην πραγματική ζωή η φυγή δεν είναι λύση και καταδικάζεται κι από την εκκλησία ΟΥ ΣΙΞ ΣΙΞ ΣΙΞ.

                 
   Πάντως μου αρέσει που η ανθρωπότητα πάντα βρίσκει τρόπο να σε απογοητεύει. Υπάρχει κάτι στο κλίμα των ημερών που έχει κάνει τους πάντες να λυσσάνε. Για παράδειγμα, ακούω σεξιστικές μαλακίες βερεσέ και, ξέρετε, σε κάθε σεξιστή κι ομοφοβικό αξίζει μια βουτιά από το Λυκαβηττό. Χρήσιμη κι επιμορφωτική τιμωρία, ειδικά αν ο άλλος δε λέει να καταλάβει ότι αυτά που λέει είναι επικίνδυνες μαλακίες.
    Εν τω μεταξύ, η μισή αρχική μου σελίδα στο Facebook την έχει δει πολιτικοποιημένη και μετά θα φταίω εγώ που θα τους κάνω πλωκ. Μια τους φταίνε οι αναρχικοί, μια ο Βαρουφάκης, μια η Κωνσταντοπούλου, μια το σύμπαν ολάκερο. Κι έχεις κι αυτούς τους δεξιούς που χαζοχαίρονται ακόμα και πράγματα πιο άσχετα π.χ. την επίθεση που και καλά έγινε από τη Ζωή-μια είναι η Ζωή- στο βενζινά και βγάζουν την κυβέρνηση "φασιστική" με τέτοιες μικρές αφορμές. Όχι πως είμαι καμιά φαν της κυβέρνησης - δεν είμαι-, αλλά θεωρώ πολύ λάθος να κρίνεις έναν πολιτικό από περιστατικά άσχετα με την πολιτική τους. Αν θέλετε να κρίνετε τον οποιοδήποτε από κάτι, κάντε το με επιχειρήματα, γιατί με το να κράζετε, χωρίς να έχετε κάτι να προτείνετε, μου δίνετε την εντύπωση ότι προτιμάτε τους προηγούμενους υποσυνείδητα. Πολιτικό σχόλιο τέλος.
     Επίσης, το έχω ξαναπεί, μη ρωτήσει ποτέ κανείς "τι κόμμα είσαι;" γιατί θα του μάθω, εκτός από τα σημεία στίξης, και τα κοσμητικά επίθετα. Δεν είναι άξιο απορίας που τέτοιες ερωτήσεις σου κάνουν οι φανατισμένοι με κάποιο κόμμα. Και, ξέρετε, η φανατίλα κι η μαλακία τυφλώνουν οπότε οι ενέργειες σας με μέτρο.
   Ας γίνω τώρα γλυκούλα για να δώσουμε στα πράγματα μια ισορροπία, μη νομίζετε ότι ξύπνησα με νεύρα. Που λέτε, σε κάποια φάση, προς το τέλος του Πάσχα, κι εγώ κι αρκετά φιλικά μου πρόσωπα απογοητεύτηκαμε από άτομα που λίγο πολύ είχαμε πιστέψει σε αυτούς. Εγώ αποφάσισα να κάνω φόκουζ σε άτομα που με εκτιμάν και τα εκτιμάω. Να τη δοκιμάσετε τη συνταγή. Πιάνει πάντοτε. Εγγυημένα αποτελέσματα.
   Ορισμένες φορές σκέφτομαι πόσο ηλίθιο είναι να εξαρτάς την ευτυχία σου από γκόμενο/γκόμενα, την παρουσία τους ή την απουσία τους. Ναι, σίγουρα, είναι πολύ ωραίο να έχεις κάποιον να τρέχετε στους δρόμους της Αθήνας ανέμελοι και να πηδιέστε ασυστόλως - δε φημίζομαι για το ρομαντισμό μου, το ξέρω-, αλλά, όσο κλισέ κι αν ακούγεται, η ευτυχία βρίσκεται στα μικρά πράγματα. Ευτυχία μπορεί να είναι η καλή αντίδραση απέναντι σε μια πράξη σου, ευτυχία μπορεί να ναι εκείνες οι στιγμές που έρχεται ο σκύλος σου να σου κάνει χαρές, όταν λείπεις πολλές ώρες από το σπίτι.
   Και τώρα που κοντεύω 20, τελείωσαν τα ψέματα. Πρέπει να βγω στη βιοπάλη, να σταθώ στο πλευρό της εργατίας, τουτέστιν να βρω καμιά δουλειά, γιατί, ναι, είμαι πολύ πελούσια, αλλά η ζωή στη βίλα μου στα Ν.Π. καταντάει μονότονη. Είμαι τόσο αισιόδοξη ότι κάτι θα βρω, που σκέφτομαι ποια φωτογραφία θα ταιριάζει καλύτερα στην κάρτα του ΟΑΕΔ. Πάντα είμαι ΤΟΣΟ αισιόδοξη.
  Δε σας είπα και το πιο γαμάτο : έχω τρεις εργασίες για τη σχολή και πολύ διάβασμα για τα Γαλλικά. Δίνω C2, πάω να τα (απο)τελειώσω. Δε χαίρεστε που η δικιά σας θα γίνει επιστήμονας με όλα αυτά που διαβάζει; Δε θα της πάρετε δωράκι ένα ποτιστήρι, τέτοιο φυτό που είναι; Δεν την αγαπάτε, κι ας είναι ένα δηλωμένο σπασικλάκι;
   Κι ένα τελευταίο και φεύγετε. Ένας φίλος, που γράφει γαμάτα, άνοιξε μπλογκ. ΤΣΑΚΙΣΤΕΙΤΕ ΝΑ ΤΟ ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ, ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΧΑΣΟΜΕΡΑΤΕ. Πάρτε το λινκ, λοιπόν, κι αρχίστε ανάγνωση, να ξεστραβωθείτε:
             http://birth-in-reverse.blogspot.gr/