Το Δημοψήφισμα Κι Η Ζωή Πριν

   Η εξεταστική μου τελείωσε, είμαι έτοιμη για το μέγα "φτου ξελεθευρία!" αφού δώσω τα προφορικά των Γαλλικών, το απόγευμα. Και, τσοουπ, να το, ξεπροβάλλει ένα δημοψήφισμα! Ο λαός της Ελλάδας  καλείται να αποφασίσει για το αν θα δεχθούμε ή όχι τις προτάσεις των δανειστών. Πριν κλάψω σε εμβρυακή στάση στο ντους για το χαμό που ήδη γίνεται και γι' αυτόν που θα ακολουθήσει, πριν προετοιμαστώ να ψηφίσω την άλλη Κυριακή ψάχνοντας το 5 καθέτως στο δημοψήφισμα, θα σας μεταφέρω τα νέα μου και τις σκέψεις μου. ΑΧ, ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ, ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΤΟ ΛΑΤΡΕΥΕΤΕ!
    Αρχικά, θα μιλήσω για την εξεταστική, η οποία ήταν ταυτόχρονα η καλύτερη κι η χειρότερη που έχω περάσει. Η χειρότερη γιατί οι περισσότεροι καθηγητές είπαν να μας γαμήσουν με το στραπόν και μας έβαλαν μια ύλη νααα με το συμπάθιο. Επίσης, κόντεψα να πάθω σοβαρό διχασμό προσωπικότητας γιατί είμαι σε σχολή ΜΜΕ και διάβαζα Δίκαιο, Εγκληματολογία και Στατιστική. Η καλύτερη γιατί πλέον έχω αποφασίσει ποιους συμφοιτητές θα βοηθάω κι έχω απομακρύνει εκείνους τους αλήτες, τους αχάριστους, που με ρωτάνε ηλίθια πράγματα τύπου "Ιωάννα, σε ποια σελίδα είναι αυτό;" κι είμαι στα πρόθυρα του να τους πετάξω το βιβλίο στη μούρη.
    Εν μέσω εξεταστικής, πήρα και τα 15 λεπτά δόξας που μου αναλογούν. Μια σελίδα που χουμε στη σχολή, από αυτές που δημοσιεύεις ανώνυμα το μυστικό σου και μετά το καμαρώνεις στο φβ, φιλοξένησε την απορία ενός φίλτατου ανώνυμου για το αν είμαι παρθένα. Η συνέχεια δε, άξιζε ποπ κορν. Εγώ είπα να φανώ κυρία και να μην τον ρωτήσω αν είναι τίποτα Πασόκος Σατανιστής. Ε, ήρθαν στο ποστ αναρχικοί από τη σχολή μου και μη κι έκραξαν αυτόν που έγραψε τη σεξιστική μαλακία. Ξέρετε, βγήκαν άλλα ποστς που υπονοούσαν ότι είμαι κι εγώ του κινήματος. Ένας είχε πει και το κορυφαίο, ότι "με πλευρίζει το στέκι" (σ.σ. της σχολής). Το ότι τα παιδιά αντέδρασαν στο σεξισμό ανεξαρτήτως πολιτικού χρωματισμού δεν τους πέρασε από το μυαλό ξέρω γω.
   Πιστεύω, επίσης, ότι θα σας απασχολεί το τι απέγινε η τρυφερή μου σχέση με τη συμφοιτήτρια- πρώην σερβιτόρα που είχα περιγράψει σε αυτό το ποστ. Όλα κουλ, παιδιά, δε θα βγάλουμε κανέναν αμπελαλέ. Τον Απρίλη είχε γενέθλια, της πήγα ένα δώρο, μαζί με ένα ραβασάκι που μέχρι κι εμένα με συγκίνησε, η αντίδρασή της επίσης με συγκίνησε, να, τώρα σκουπίζω τις μυξούλες. Έπειτα, τις τρεις πρώτες εβδομάδες του Μάη, είχα χάσει τα ίχνη της. Κι ενώ τις έχω συνηθίσει τις εξαφανίσεις της, λέω "ε, κάτι θα χει το κορίτσι, θα γυρίσει" (πιάνει, όντως γυρίζει), αυτή τη φορά, λόγω αυτής της αλλαγής δεδομένων, κάτι με είχε πιάσει κι ανησυχούσα, ίσως γιατί έφυγε από κει που δούλευε και δεν έχουμε σταθερό meeting point. Αλλά, εντάξει, είναι καλά, χωρίς δουλειά, αλλά καλά. Και την έβλεπα στην εξεταστική (κυρίως εντός σχολής, αλλά κι εκτός, κάποιος πρέπει να χορηγήσει σημειώσεις), μιλούσαμε, θα κρατήσουμε επαφή, τα χουμε συμφωνήσει. Point being, αυτές είναι συμφωνίες, όχι Eurogroup και μαλακίες.
    Γενικά ο Μάης μας γάμησε τόσο πολύ που θα γυρίζαμε ταινία της Σάσα Γκρέι με συμπρωταγωνίστρια τη Λίζα Αν, αν τον συνοψίζαμε. Όλο άκουγα άσχημα νέα, για προβλήματα υγείας κτλ. Λίγες οι ημέρες που έλεγα "πέρασα καλά, όλα ήσυχα". Ανυπομονούσα να τελειώσει. Ο Ιούνιος ήταν ελαφρώς καλύτερος Κι αν δεν υπήρχε κυρίως η εξεταστική, για την οποία έχω τη σταθερή άποψη ότι γαμιέται, θα ταν καλύτερος. Αλλά σαν τον Απρίλη του 2015 δεν έχει. Τα χε όλα να ούμε, από τσάρκες στη Σόλωνος κι αναρχικά γκομενάκια να περνάνε -είμαι λυσσάρα, τρου δατ-, μέχρι ταξίδια και παγωτά στην εξωτική Χαλκίδα . Απρίλη, γύρνα πίσω, διαφορετικά θα σε απατήσω με τον Ιούλιο. Και το κομμάτι είναι αφιερωμένο σε σένα. Όχι και Παντελίδη, μάνα μ'!

           Α, να σας πω κι ένα σημαντικό. Μετακομίζω. Όχι πολύ μακριά. Από Ελληνικό πηγαίνω σύνορα Αργυρούπολης με Ηλιούπολης, αλλά στους παραέξω θα λέμε ότι μένω Άλιμο γιατί το μετρό του Αλίμου είναι το κοντινότερο. Ακόμα δε μετακόμισα, αναγκάστηκα να λέω ψέματα. Να σημειώσω και κάτι άλλο: η νέα γειτονιά είναι γεμάτη σκυλιά και στο νέο μας μπαλκόνι υπάρχει μια φωλιά  πουλιών. Πρόκειται και για μια ήσυχη γειτονιά. Τα κοκόρια μας λείπουν και θα νιώθω σαν να μένω στην επαρχία. Αλλά εμείς έχουμε μετρό. Χα!
   Τέλος πάντων, επιτέλους ξέμπλεξα με το διάβασμα, το Δαφνί με γλύτωσε για 20η συνεχόμενη χρονιά και παράλληλα με τη μετακόμιση, θα αφοσιωθώ στο να μισώ την καλοκαιρινή απραξία (είμαι γουορκαχόλικ). Όχι, στα ATM θα πάω μόνο για να να σηκώσω τα λεφτά που θέλω για τις διακοπές μου και ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΘΕΙΤΕ ΜΕΓΚΑ, ΑΝΤ1, ΣΚΑΙ ΚΙ ΟΙ ΟΜΟΙΟΙ ΣΑΣ ΝΑ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΙΤΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. Το δηλώνω.
    Αυτά από μένα λεπόν, πριν μας πλακώσει ένα τεράστιο δημοψήφισμα. Κι αν ποτέ νιώσετε ότι ρισκάρετε τα πάντα, να ξέρετε ότι εθεάθη φοιτητής να βάζει ρήτρα 6 σε μάθημα. Έπρεπε να το πω.
   

Βλέπω Κύκλους

    Είχα γράψει κάποτε, στο προηγούμενο μου μπλογκ, ότι το να ενηλικιώνεσαι είναι το να αντιλαμβάνεσαι ότι κάποια πράγματα δε θα αλλάξουν, ούτε κι αν ασπαστείς τη μαύρη μαγεία. Τότε είχαμε Φλεβάρη του 2014. Έχουν αλλάξει πολλά πράγματα από τότε, σχετικά με τον τρόπο που σκέφτομαι, αλλά αυτό εκεί. Θα μου πείτε, για να επιμένει να βρίσκεται εκεί, κάποιο λόγο θα χει. Μπορεί να είναι η γειτόνισσα που θέλει κάθε ημέρα λίγο αλάτι, λίγη ζάχαρη, κάτι.

         
   Ένα από τα πράγματα που δεν το βλέπω να αλλάζουν είναι η αστάθεια.
- Πάμε να φύγουμε, αυτή έπαθε Δαυίδ Αβραμίδη.
   Όοοοχι, εδώ θα μείνετε. Μην πάτε να μου ξεφύγετε!
   Πριν με διακόψετε αδικαιολόγητα, έλεγα ότι η πιο σταθερή παραδοχή σε αυτή τη ζωή είναι ότι, well, τίποτα δε διαρκεί για πάντα. Πάρτε μια γαβάθα παγωτό. Κάποια στιγμή θα τελειώσουν τα πάρε δώσε με αυτήν. Ή θα την φάτε όλη - σταδιακά για να μη σας πιάσει το στομάχι σας- ή θα την αφήσετε να λήξει χωρίς να τη φάτε - σε αυτήν την περίπτωση είστε ανώμαλοι. Οπότε κοιτάξτε να απολαύσετε όσο περισσότερο παγωτό γίνεται, να το γευτείτε καλά, χωρίς τύψεις κι όταν φύγει, να έχετε τις καλύτερες αναμνήσεις από την κατανάλωσή του. Και να μη γκρινιάζετε, όταν ένας κύκλος κλείνει, ένας άλλος ανοίγει - τα χουμε ξαναπεί, αλλά δεν προσέχατε.
   Υπάρχουν, ωστόσο, κύκλοι που δε χρειάζεται να ξανανοίξουνε και πράγματα που καλύτερα να μείνουν στο παρελθόν, διαδικασίες που δε χρειάζεται να ξαναπεράσουμε. Θα μοιραστώ μαζί σας μία προσωπική μου εμπειρία. Την ανάγνωση του Καθ' Υπερβολήν, του Γιαννάκη του Πανούση, πρώην καθηγητή πανεπιστημίου και νυν frontman στο δοξασμένο συγκρότημα "Panousis & The Cops", για να περάσω το μάθημα της Εγκληματολογίας στη σχολή μου. Σας παραθέτω απόσπασμα για να δείτε για τι αριστούργημα μιλάμε:
  "Τα φιλοσοφικά προαπαιτούμενα καθώς και οι νομικές εγγυήσεις σ' ένα δημοκρατικό κράτος δεν εξαρτώνται από την επικοινωνιακή ή επιστημονική ηθική, αλλά από το Σύνταγμα"
Αυτό ακριβώς, τίποτα άλλο.
Πάντως έχω τις υποψίες ότι αυτό το βιβλίο το γράψαν οι μπάτσοι. Ή η Ίγκι Αζάλια. Ή ο παράγοντας του Εδεσσα'ι'κού. Ή ο Σερτζ Τανκιάν. Ή όλοι αυτοί μαζί.
Και τώρα πάμε στο θέμα του μπλόγκιγκ. Εψές με έπιασε μια βαρεμάρα και διάβαζα το προηγούμενο μου μπλογκ. Το αστείο με αυτό ήταν ότι περιέγραφα μεγάλες παρέες, συναντήσεις με μπλόγκερζ, βολτίτσες, ντόλσε βίτα. Ξέρετε, όλη η φάση μου φαινόταν τόσο "ουάου, παρτάρω, γιούπιιι". Τότε πρέπει να νόμιζα ότι όλη μου η ζωή θα πάει έτσι, θα είμαστε μια μεγάλη χαρωπή παρέα από διαφορετικές πόλεις που θα κάνει επικά reunions κτλ. Τότε ήταν που ανυπομονούσα να γράψω μια ανάρτηση, γιατί γινόταν χαμός από σχόλια, από κίνηση κτλ. Φευ!
Δεν κατηγορώ κανέναν για το ότι η μπλογκόσφαιρα έχει ερημώσει. Το μπλόγκιγκ ή το αντέχεις ή σε αντέχει. Ναι, όταν ξεκινήσεις, θα έχεις ιδέες για κάθε ημέρα και θα έχεις όλη την όρεξη να γνωρίσεις κόσμο μέσω αυτού. Αλλά κάποια στιγμή οι ιδέες σου θα στερέψουν, θα προτιμήσεις κάποιες φάσεις να τις περάσεις μακριά από το μπλογκ, θα ξενερώσεις που έχεις χαθεί με άτομα που γνώρισες από εκεί ή που σε απογοήτευσαν - ανθρώπινες σχέσεις, bitch.
- Δηλαδή μας αφήνεις;
ΟΧΙ, ΧΤΥΠΑ ΞΥΛΟ!
   Θέλω να πω, έχω απομυθοποιήσει το μπλογκ ως σύμπαν κοινωνικών γνωριμιών - ναι, δε θα δαγκώσω κάποιον που θα 'θελε να με γνωρίσει. Όμως, θεωρώ την κύρια του λειτουργία ως ένα μέρος να μαζέψω τα σώψυχα μου και να σας τα πετάξω στη μούρη. Όσες φορές κι αν γράφω. Κι ας μην ξεπερνάνε τη μία φορά το μήνα πια.
         Σας αγαπάω πάραυτα.