Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2016

2016

    Αυτό το μπλογκ έχει πεθάνει πιο πολύ κι από χαλασμένο κουνουπίδι, σε σημείο, που να βλέπω σχόλια προ δυο μηνών και να τ' ανεβάζω τώρα. Αλλά ήρθα εδώ σήμερα για να κάνω τη δική μου κατάθεση για το πώς μου πήγε το 2016, τέσσερις ημέρες, πριν αυτό μας αφήσει χρόνους.
    Η πρώτη ημέρα του 2016 ήταν τόσο γαμάτη για εμένα. Είχα τόσες ιδέες, όσες δεν είχα όλη την προηγούμενη χρονιά. Ήμουν σε φάση "ουάου, θα κάνω τόσα πράγματα για 'μένα, ουάου, και ξανά ουάου!". Και πράγματι, το πήρα πατριωτικά κι έκανα πράγματα για 'μένα. Μια ημέρα, μάλιστα, μου την είχε βαρέσει, είχα πιστολιάσει το μάθημα, που είχα, κι είχα πάει σε μια διαλέξη για το μαύρο φεμινισμό - rebel η δικιά σας. Εκεί είχα τις συναντήσεις, που μάλλον επηρέασαν όλο το 2016 μου. Κι ευτυχώς, για το 2016, αυτοί οι άνθρωποι ζουν ακόμα.
   Φλεβάρης. Εξεταστική. Διάβασμα καμμένων μαθημάτων, που χρειάζονταν ναρκωτικά για να τα περάσεις. Ταυτόχρονα, έκλεισε για εμένα μια υπόθεση, που με ταλαιπωρούσε από την προηγούμενη χρονιά. Κι αν με ρωτήσετε, τέτοιες υποθέσεις αποδεικνύουν γιατί είμαι ο τύπος του ανθρώπου, που πνίγεται σε κουταλιά νερό.
   Έτσι, όσο έκλεινε ο Φλεβάρης και ξεκινούσε ο Μάρτης, είχα υιοθετήσει όλο το κόνσεπτ του "brand new me,yay!". Κι αυτό εξηγεί γιατί τότε έπρεπε να με χτυπήσει ο έρως. Τον είδα, με χαιρέτησε και σκέφτηκα "¨ωραίο γκομενάκι είσαι, του λόγου σου"¨. Οι συνθήκες ήταν εξίσου καλές, για να τον φλερτάρω. Η παρέα του με είχε συμπαθήσει, αυτός με είχε συμπαθήσει κι είχαμε βγει και με το κρου του μια φορά. Υπήρξα μια πολύ διεκδικητική κορασίδα, ζητώντας του ραντεβού, κάνοντας τον να ενθουσιαστεί και να κολακευτεί και, μέσα σε λίγες ημέρες, να καταλάβω ότι ο λόγος, που χάρηκε, ήταν επειδή κολακεύτηκε, όχι επειδή όντως ήθελε να βγει μαζί μου. Σε απλά ελληνικά, έφαγα friendzone. Δηλαδή μ' έβλεπε φιλικά. Δηλαδή ν' αλλάξει γυαλιά.
   Έτσι με βρήκε ο Απρίλης. Όμως, δεν άφησα αυτή τη χυλόπιτα να με πτοήσει, γιατί μάλλον ήταν η μοναδική φορά στη ζωή μου. που είπα ότι "οκ, δεν πειράζει, να 'ναι καλά το παιδί" και συνέχισα να προχωρώ στους δρόμους με χάρη και φινέτσα.  Σύντομα, έπρεπε να επαναπροσδιορίσουμε και τις μεταξύ μας σχέσεις μ' αυτόν, γιατί ήμασταν στην ίδια παρέα, με συμπαθούσε και, στην τελική, ήμασταν ανώτεροι άνθρωποι. Ταυτόχρονα, τα πράγματα πήγαιναν προς το καλύτερο: βρήκα ένα δεύτερο σάιτ να γράφω και κέρδισα ένα διαγωνισμό δημιουργικής γραφής. Είχα πρόγραμμα.
  Μέσα σ' όλα αυτά, μια τότε φίλη μου έκανε την εξής σκηνή: μου είπε να μην αντάρω κοινούς μας φίλους στο Facebook, ιδίως δε τον τύπο, που φασώθηκαν πριν ένα χρόνο, γιατί έτσι την αντιγράφω και θα με κάνει πλωκ - κι όποιος το λέει είναι. Την ίδια στιγμή, είχε ανοίξει σάιτ με μια άσπονδη φίλη της, είχα ζητήσει να γράψω εκεί, μου αποφάνθηκαν κι οι δυο ότι "δεχόμαστε μόνο ανώνυμα κείμενα". Βέβαια, όταν κέρδισα διαγωνισμό δημιουργικής γραφής μου πρότειναν να γράφω επώνυμα. Δέχθηκα, γιατί είναι άλλη μια λέξη στο βιογραφικό μου.Το φθινόπωρο, βέβαια, σταμάτησα ν' ασχολούμαι, γιατί έβλεπα ότι τα πιο πετυχημένα σε αλληλεπίδραση κείμενα ήταν τα εντέχνως γραμμένα σε στυλ pillowfights και με θεματικό άξονα το "θέλω να σε πηδήξω"και θεώρησα πως μπορώ και καλύτερα. Κι αυτήν την έκοψα κάποια στιγμή, γιατί φερόταν εξουσιαστικά, έθαβε τους άλλους και μ' έκανε να νιώθω άσχημα με τον εαυτό μου. Και το καλοκαίρι, έκοψα κι έναν κοινό μας φίλο, γιατί το μόνο που κάναμε ήταν να γκρινιάζουμε ο ένας στον άλλον, λες κι ήμασταν μεσόκοπο ζευγάρι. Όλα αυτά με πίκραναν λίγο ως πολύ, αλλά, ξέρετε, η ζωή προχωράει και, για να πας στην επόμενη πίστα, πρέπει να ξεμπλέξεις με την προηγούμενη.
  Πάραυτα, κέρδισα πολλά θετικά από το Μάη κι έπειτα. Έμεινα στην παρέα του τύπου που μου άρεσε, γιατί έκρινα ότι και τα παιδιά ήταν αρκετά καλά και μου πρόσφεραν πράγματα, ακόμα και σαν ράντομ παρέα. Φυσικά κι είχε ημερομηνία λήξης - γιατί ήταν ράντομ παρέα- αλλά νομίζω έχω να λέω ότι με βοηθήσαν. Επίσης, έπιασα μια άθλια δουλειά σε φυλλάδια, για λίγες εβδομάδες, κι είδα πώς είναι η για τον πούτσο δουλειά. Και τον Ιούλιο άφησα αυτή τη δουλειά και ξεκίνησα πρακτική, η οποία έφερε πολλούς ανθρώπους στη ζωή μου, κονέ και μη, Ήταν μια χρήσιμη εμπειρία για να δω τον καπιταλισμό από τα μέσα του - και να τον μισήσω λίγο παραπάνω, αλλά οκ.
   Το Σεπτέμβρη, είχα αποφασίσει να κάνω μια νέα αρχή σε κάτι. Στο ραδιόφωνο βασικά. Έτσι, κατέληξα στον Indieground Radio (κάθε Παρασκευή 12-2 η εκπομπή μου, κάντε με αδδ, είμαι πλωκ).   Ταυτόχρονα, ξεκινούσε το 4ο έτος στη σχολή και μ' έπιανε το άγχος της τελευταίας χρονιάς - είμαι φυτό και θα τελειώσω στα 4 χρόνια, ΝΕ ΤΙ. Από την άλλη, έβλεπα κόσμο ν' αγχώνεται για τους βαθμούς, για τα μαθήματα, για τη χρησιμότητα του ενός και του άλλου κι απλά καθόμουν απαθής και τους έλεγα ότι τζάμπα χτυπιούνται, γιατί αν θέλουν όντως να μάθουν κάτι, πρέπει να το ψάξουν εκτός σχολής.
   Βέβαια, μόλις τελείωσα με την πρακτική - φυσικά και δε με κράτησαν, ήμουν ακριβή γι' αυτούς- , μ' έπιασε κι εμένα το άγχος του αν θα βρω δουλειά, αφού πάρω πτυχίο, κι ένιωθα πως δε θα είμαι ποτέ αρκετή. Ήρθαν και πράγματα στην προσωπική μου ζωή, που με τάραξαν ιδιαιτέρως - άτομα, με τα οποία πίστευα ότι έχει ξεμπλέξει διαπαντώς, επέστρεψαν κι ανακάλυψα ότι τα χρειάζομαι επαγγελματικά κι αυτό μ' έβγαλε εντελώς απ' αυτό, που είχα στο μυαλό μου, σχετικά με την κατάληξη της σχέσης μας. Galore άγχους - που, ευτυχώς, το αντιμετωπίζω.
   Τώρα, αυτή η χρονιά τελειώνει και πιστεύω ότι δεν ήταν και χάλια, δεν ήταν, όμως, κι αυτό, που χρειαζόμουν, μετά από ένα πολυτάραχο 2015. Με βοήθησε να σκεφτώ διάφορα πράγματα, όμως έχω κι άλλα να μάθω κι έχω κι άλλα πράγματα να σκεφτώ και να μάθω. Πάντα θα με απασχολεί το πώς θα βρω την ευτυχία - πιο cheesy την άλλη φορά, ξέρω. Βέβαια, είμαι θετική ότι θα τη βρω κάποτε.
               
               (μουσικό διάλειμμα κι ύπουλη προπαγάνδα με σκοπό να δείτε Bojack Horseman)

                 Και τώρα, η ώρα για τα ριζολούσιονς, που όλοι αγαπάτε, κανείς,όμως, δεν τα τηρεί, χουχου.

  • Να σταματήσω ν' ανησυχώ για το σώμα μου. Εδώ και πολλά χρόνια, ένιωθα πάντα πως ήμουν παχουλή κι αυτό θα μου έκλεινε πόρτες. Για παράδειγμα, μια φορά, το Μάη, είχα πάει για συνέντευξη σε εταιρεία promotion και μου είπαν ότι μπορώ να δουλέψω γι' αυτούς. Την άλλη ημέρα με πήραν και μου είπαν ότι δε θα με χρειαστούν, γιατί έχουν καλυφθεί οι ανάγκες τους. Εγώ είχα στεναχωρηθεί πολύ γιατί ασυναίσθητα σκέφτηκα "ναι, με απορρίπτουν επειδή έχω κάποια κιλά παραπάνω". Που δεν έχω κάποια κιλά παραπάνω, αν σκεφτεί κανείς ότι είμαι 1.70 και μέσα σε 9 μήνες έχασα 11 κιλά, πηγαίνοντας από τα 78 στα 69, χωρίς να κάνω τίποτα για να τα χάσω. Αλλά, όσα κιλά και να έχεις, δυστυχώς η ανασφάλεια για το σώμα σου είναι κάτι, που φεύγει πρώτα από το μυαλό. Και πιστεύω ότι από αυτό πάσχουν πολλές κοπέλες.
  • Να βρω κι άλλα άτομα, που να έχουμε κοινά ενδιαφέροντα. Ξέρετε σε πόσα πράγματα θέλω να πάω και δεν πηγαίνω, επειδή η παρέα μου δε θέλει και τα θεωρεί πολύ αλτέρνατιβ για εκείνη; Και σε πόσα καταλήγω να πηγαίνω μόνη μου;
  • Να είμαι καλύτερη στις σχέσεις μου. Θέλω να είμαι πιο γρήγορη στο να καταλαβαίνω ποιο είναι το σωστό για κάθε σχέση.
  • Να σταματήσω να έχω ενοχές για τα πάντα. Κάνουν κι οι άλλοι λάθη, οκ;
  • Να μην αγχώνομαι τόσο. Αυτό τα λέει όλα.
  • Να πάρω πτυχίο. Οκ, προφανώς.
  • Να γράψω με επιτυχία την πτυχιακή μου. Μη γελάτε, ξέρετε τι πιστόλι έχει φάει;
  • Να βρω τι θα μου άρεσε να δημιουργήσω κάποτε. Μια γνωστή μου έφτιαξε το καφέ των ονείρων της. Κουλ, χάρηκα. Εγώ, όμως, τι θα ήθελα να δημιουργήσω; Ένα καφέ; Μια ιστοσελίδα; Την πενικιλίνη;
  • Να βρω δουλειά. Κατά προτίμηση να ξανάρθει το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και να μου δώσει στέλεχος θέση στο δημόσιο.
  • Αν είναι να ερωτεύομαι, να ερωτευόμαι πιο απλούς ανθρώπους. Εμείς,οι αρτιστίκ, νομίζουμε ότι θα έρθει κανένα μυθιστορηματικό πλάσμα να ερωτευτούμε και ξεχνάμε ότι υπάρχουν και τα παθιάρικα λα''ι'κά παιδιά. Ρίχτε τη μούντζα σας.
  • Να πάρω το Β2 στα Σουηδικά. Κι ας είναι δύσκολη γλώσσα.
  • Να πάω ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Αυτά συνήθως βοηθάνε.
  • Να σταματήσω ν' ανησυχώ για το αν θα μου τελειώσουν κάποτε τα χρήματα, που έχω στην άκρη. Βασικό.
              Το ποστ έχει βγει μεγάλο οπότε εδώ θα σας αφήσω. Τα πολλά φιλιά μου και να μας μπει καλά το 2017!